Bivši premijer Zoran Milanović i pretendent na tu poziciju nakon izbora 11. setembra je u nekoliko rečenica izrekao nekoliko teških neistina u vezi sa srpskim zakonom o univerzalnoj jurisdikciji, piše danas zagrebački Jutarnji list i kao najvažnije ističe da uopšte nije istina da Hrvatska takav zakon nema, kako to tvrdi šef SDP.
- Hrvatska ima zakon koji je vrlo sličan onom u Srbiji. Čovek koji je četiri godine vodio državu to ne zna ili namerno zavarava javnost. Ali nije jedini. Takva je retorika opšte mesto hrvatske politike - piše komentator Jelena Lovrić.
Kad je reč o zakonu o univerzalnoj jurisdikciji, kako ga mediji obično zovu, hrvatska se javnost uporno kljuka neproverenim i tendencioznim tvrdnjama, pa i lažima, navodi ona i dodaje da je činjenica da se zbog njegovih pravnih, ali i političkih konsekvenci odnosi između dve države povremeno dramatično zaoštre.
Podseća da je tako bilo kada je u beogradskom zatvoru, a zatim i pred sudom završio hrvatski branitelj Veljko Marić, ali i onda kad se saznalo da su na srpskim optužnicama i neki hrvatski svojevremeno visokopozicionirani političari, poput Vladimira Šeksa.
Što je spin, a što su fakti oko tog zakona koji su neki u Hrvatskoj spremni nazvati nastavkom velikosrpske agresije pravnim sredstvima?
Lovrićeva piše da je Srbija svoj Zakon o organizaciji i nadležnosti državnih organa u postupku za ratne zločine, skraćeno Zakon o ratnim zločinima, usvojila krajem 2003., za vreme proreformskog premijera Zorana Ðinđića.
Beograd se tim zakonom izrekom proglasio nedležnim za progon zločina počinjenih na celoj teritoriji bivše Jugoslavije, bez obzira na državljanstvo počinitelja ili žrtve.
Zbog važnosti političkog konteksta, Lovrićeva smatra da treba znati da je na osnovu tog zakona Srbija formirala Tužilaštvo i Sud za ratne zločine, za šta je Ðinđić dobio saglasnost i svaku, pa i materijalnu, podršku SAD, EU i Haškog suda.
Ona dalje objašnjava da su zakonska rešenja Hrvatskoj vrlo slična onima u Srbiji jer takođe uključuju univerzalnu jurisdikciju.
- Hrvatska, baš kao i Srbija, ima u svom krivičnom zakonu opšte definisanu jurisdikciju, ali obe države imaju i posebne zakone kojima taj institut u određenoj meri sužavaju. Srbija je svojim Zakonom o ratnim zločinima univerzalnu nadležnost ograničila teritorijalno, na prostor bivše jugoslavenske države, dok je Hrvatska svojim zakonom o primeni Statuta Međunarodnog krivičnog suda procesuiranje ratnih zločina uslovila prisustvu okrivljenog - objašnjava Lovrićeva i dodaje da je razlika u tome da Srbija ima širu nadležnost samo utoliko što bi mogla suditi u odsutnosti, a Hrvatska ne.
Faktički, navodi ona, srpski model opšte jurisdikcije je uži. Hrvatska, kaže, može suditi i za dela s područja bivše Jugoslavije, Srbija izvan tog područja ne može.
Ako je Srbija “mali Hag”, kako je kritičari nazivaju, onda bi se Hrvatska – tvrde eksperti za međunarodno krivično pravo – mogla smatrati “velikim Hagom” - precizira Lovrićeva.
Činjenica je, dodaje, da po svom zakonu Srbija može suditi za zločin koji je u Hrvatskoj protiv hrvatskog državljanina počinio hrvatski državljanin.
Ali je činjenica, kaže, i da Hrvatska može suditi za zločin na Kosovu, koji je protiv kosovskog državljanina počinio srpski državljanin.
- Mogla bi suditi i za zločin koji je državljanin Srbije počinio na svom kućnom pragu, u Srbiji. Dakle, suštinske razlike između srpskog i hrvatskog zakonodavstva nema - navodi autorka.
Ako bi Srbija ukinula svoj zakon ne bi se dogodilo ništa, tvrdi Lovrićeva i dodaje da bi se samo jurisdikcija s jedne regije proširila na celi svet.
Potvrđuje to, navodi ona, i Evropska komisija u jednom svom internom dokumentu. Čak, kako navodi, kad bi Srbija i ukinula sporno regionalno određenje, ratne bi zločine, tvrdi EK, mogla i dalje procesuirati u okviru univerzalne nadležnosti “što ni hrvatske vlasti ne dovode u pitanje”.
- Dakle, ako Srbija sudi državljaninu Srbije za delo u Hrvatskoj, to nije univerzalna nadležnost, nego aktivni personalitet. Isto tako, ako je žrtva srpski državljanin, nema univerzalne nadležnosti, nego je to pasivni personalitet - precizira Lovrićeva i kao primer navodi da bi Srbija mogla da sudi za Koranski most ako je ko od ubijenih zarobljenih vojnika srpski državljanin, bez obzira na univerzalnu jurisdikciju.
Ako je Srbija “mali Hag”, kako je kritičari nazivaju, onda bi se Hrvatska – tvrde eksperti za međunarodno krivično pravo – mogla smatrati “velikim Hagom” - precizira Lovrićeva.
Činjenica je, dodaje, da po svom zakonu Srbija može suditi za zločin koji je u Hrvatskoj protiv hrvatskog državljanina počinio hrvatski državljanin.
Ali je činjenica, kaže, i da Hrvatska može suditi za zločin na Kosovu, koji je protiv kosovskog državljanina počinio srpski državljanin.
- Mogla bi suditi i za zločin koji je državljanin Srbije počinio na svom kućnom pragu, u Srbiji. Dakle, suštinske razlike između srpskog i hrvatskog zakonodavstva nema - navodi autorka.
Ako bi Srbija ukinula svoj zakon ne bi se dogodilo ništa, tvrdi Lovrićeva i dodaje da bi se samo jurisdikcija s jedne regije proširila na celi svet.
Potvrđuje to, navodi ona, i Evropska komisija u jednom svom internom dokumentu. Čak, kako navodi, kad bi Srbija i ukinula sporno regionalno određenje, ratne bi zločine, tvrdi EK, mogla i dalje procesuirati u okviru univerzalne nadležnosti “što ni hrvatske vlasti ne dovode u pitanje”.
- Dakle, ako Srbija sudi državljaninu Srbije za delo u Hrvatskoj, to nije univerzalna nadležnost, nego aktivni personalitet. Isto tako, ako je žrtva srpski državljanin, nema univerzalne nadležnosti, nego je to pasivni personalitet - precizira Lovrićeva i kao primer navodi da bi Srbija mogla da sudi za Koranski most ako je ko od ubijenih zarobljenih vojnika srpski državljanin, bez obzira na univerzalnu jurisdikciju.
Povezani tekstovi
