Danas se navršava 26 godina kada je u noći između 11. i 12. decembra više pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske upalo je u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka, u kojoj su bili u nekoj vrsti kućnog pritvora mještani uglavnom srpske nacionalnosti i zbog odmazde za smrt saborca, iz automatskog oružja i ručnim granatama, ubili 18 civila.
Kako je saopštio Veritas, te noći 1991. ubijeno 17 Srba i jedan Mađar, prosječne starosti 64 godine.
Među ubijenima bilo je sam žena i četiri bračna para, a iz porodice Katić ubijeni su Dmitar (82), njegovi sinovi Milan (59) i Petar (54), snaha Bosiljka (47) i rođaka Draginja (69).
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odvezeno sa mjesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je “grobnica” prekrivena sa starim rashodovanim vozilima, dok je na mjestu zločina ostavljeno isječeno tijelo Dare Vujnović (57), koja je zatečena i ubijena van “kuće smrti”.
Sutradan ujutro zločinci su kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom.
Tog dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Milka Lapčević (81), čije je tijelo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, oko 2,5 kilometra udaljeno od njene kuće.
O ovom zločinu ubrzo je doznao i komadant operativne zone Karl Gorinšek i odmah o svemu obavijestio Glavni štab HV-a i “pro forme” naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.
O ovom zločinu je ponovo počelo da se govori tek krajem novembra 1996. godine kada je tadašnji komadant Drugog zbornog područja Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe Miroslava Tuđmana tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka, a ubrzo poslije toga, 12. decembra, počinje njihova ekshumacija i “pakovanje” u bijelu plastičnu burad.
Sredinom januara 1997. godine, na sastanku koji je u strogoj tajnosti održan u Osijeku, za novu “grobnicu” paulindvorskih žrtava odabrana je oko 500 kilometara udaljena lokacija Rizvanuša na Velebitu, nedaleko od Gospića.
Pod nadzorom Siguronosno – informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio Ante Glavan, transport “opasnog tereta” obavila je Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava na lokaciji Rizvanuša pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.
Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali.
Posmrtni ostaci Milke Lapčević ekshumirani su u junu 2006. godine sa Centralnog groblja u Osijeku, identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.
Zbog ratnog zločina protiv civilnog stanovništva u Paulin Dvoru, u martu 2003, optužena su, samo dvojica pripadnika 130. brigade HV kao neposredni izvršioci, iako ih je bilo mnogo više.
Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013. godine, pravosnažno su osuđena obojica optuženih Nikola Ivanković na 15, a Enes Viteškić na 11 godina zatvora.
Iako je prošlo 25 godina od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premještanje posmrtnih ostataka žrtava.
Po popisu stanovništva u Hrvatskoj iz 1991. u Paulin Dvoru je živjelo ukupno 168 stanovnika: 147 (87,50 odsto) Srba; 9 Јugoslavena; 4 Hrvata i 8 ostalih.
Po popisu stanovništva u Hrvatskoj iz 2011. godine u tom selu je živjelo ukupno 76 stanovnika, bez navođenja nacionalne pripadnosti, navodi Veritas.
Povezani tekstovi
