Tri decenije od masakra nad 88 Srba u selima u Medačkom džepu, koji je pred očima Unprofora počinila Hrvatska vojska, navršiće se sutra, saopštio je Informaciono-dokumentacioni centar Veritas.
Hrvatska vojska je od iznenadnog napada na srpska podvelebitska sela Divoselo, Čitluk i Počitelj 9. septembra do povlačenja 17. septembra 1993. godine sistematski pljačkala, palila, rušila kuće, trovala bunare, ubijala i masakrirala zarobljene i ranjene ljude, pobila domaće životinje.
Prema podacima Veritasa, ubijeno je 88 Srba, od kojih 46 vojnika, šest milicionera i 36 civila, među kojima 17 žena. Sva tri sela sravnjena su sa zemljom po sistemu “spržene zemlje”.
Među civilima je 26 ljudi bilo starije od 60 godina, a iza hrvatske vojske nije preostalo živih srpskih ranjenika. Kao nestalo se vodi još 11 ljudi, od kojih su četiri žene.
Tragedija “Medačkog džepa” odvijala se pred očima Unprofora, koji ovaj put nije bio samo pasivni posmatrač, već je uzeo i aktivno učešće u pokušaju da preuzme kontrolu nad ovim područjem i spreči ubijanje što im je i uspelo nakon trodnevnih borbi sa hrvatskom vojskom i policijom.
Hrvatska je po završenoj akciji predala srpskoj strani 52 tela, a pripadnici Unprofora su, nakon što su u direktnoj borbi ušli u ovo područje, izvukli još 18 tela, dva tela izvukli su pripadnici Srpske vojske Krajine, a jedno je pronađeno u aprilu 1994. godine.
Još 11 leševa, skrivenih u jednoj septičkoj jami u Gospiću, pronašli su sedam godina kasnije, u maju 2000. godine, istražioci Haškog tribunala. Neidentifikovano je još sedam pronađenih tela.
Rezultati pregleda tela na srpskoj strani pokazali su da su ubijenim Srbima razbijane lobanje, da su zadobili mnogobrojne prostrelne rane iz neposredne blizine, kao i da su im odsecani delovi tijela i da su živi bacani u vatru.
Komandant Unprofora general Žan Kot je 19. septembra 1993. godine, posle kompletnog obilaska pomenutih sela, izjavio: “Nisam našao znakova života, ni ljudi, ni životinja u nekoliko sela kroz koja smo danas prošli. Razaranje je potpuno, sistematsko i namerno”.
Za zločine počinjene u ovoj akciji Tužilaštvo Haškog tribunala optužilo je trojicu hrvatskih generala Rahima Ademija, Janka Bobetka i Mirka Norca, dok je istraga protiv Petra Stipetića obustavljena pošto je, po rečima glavnog tužioca, uspio dokazati “paralelnu liniju komandovanja”.
Bobetku zbog bolesti optužnica nije ni uručena, a od izručenja Hagu spasila ga je smrt u aprilu 2003. godine.
Predmet “Ademi/Norac” Haški tribunal je u septembru 2005. godine prebacio u nadležnost hrvatskog pravosuđa, ali ih je hrvatska optužnica teretila za ubistvo svega 28 civila i pet vojnika, te za uništavanje 300 različitih objekata, kompletno ubijanje stoke i trovanje bunara.
Ademi, koji je bio vršilac dužnosti komadanta Zbornog područja Gospić, oslobođen je svih optužbi, dok je Norac, kao komandant operacije “DŽep `93” proglašen krivim za nesprečavanje ubistva ukupno četiri civila i pljačkanje imovine, te ubijanje i mučenje po jednog ratnog zarobljenika.
Norac je osuđen na jedinstvenu kaznu zatvora od sedam godina, koju mu je Vrhovni sud Hrvatske smanjio na šest godina.
Hrvatsko pravosuđe optužilo je i još trojicu pripadnika Hrvatske vojske.
Komandir izviđačke čete Devete gardijske brigade HV-a Josip Krmpotić osuđen je samo za naređivanje paljenja i rušenja srpskih kuća na tri godine zatvora, dok su pripadnici njegove jedinice Velibor Šolaja i Josip Mršić, koji su optuženi za ubistvo starije neidentifikovane ženske osobe, osuđeni na pet, odnosno tri godine zatvora.
Veritas ističe da, iako je u pomenutim sudskim postupcima nesporno utvrđeno da su u zapaljenim kućama izgorele i četiri žene, za njihovo paljenje niko nije odgovarao.
U aprilu 1991. godine u Divoselu je živelo 344, u Počitelju 307, a u Čitluku 129 žitelja, skoro svi srpske nacionalnosti, a u septembru ove godine u Divoselu ne živi niko, u Počitelju dve starice, a u Čitluku četiri porodice sa ukupno 10 članova.
Povezani tekstovi
