Hrvatski piloti su jasno mogli da vide da se radi o civilima, a ne vojsci
Prošlo je 23 godine od kako su 7. avgusta 1995. godine hrvatske vazduhoplovne snage raketama gađale kolonu srpskih izbeglica koje su morale da napuste svoje domove zbog hrvatske akcije “Oluja”. Između Bosanskog Petrovca i Ključa usmrćeno je 10 nenaoružanih civila, a taj zločin je poznat kao Zločin na Petrovačkoj cesti.
Hrvatski piloti su jasno mogli da vide da se radi o civilima, a ne vojsci. Ipak, oni ispaljuju nekoliko projektila i ubijaju četvoro dece, petoro sredovečnih i starijih lica i jednu devojku, a teško ranjavaju preko 50 ljudi, mahom dece. Mnogi su ostali doživotni invalidi.
Kao da nije bilo dovoljno što su morali da beže glavom bez obzira sa svojih rođenih ognjišta, ovom zločinačkom akcijom hrvatskih vazduhoplovnih snaga u sekundi je ugašeno 10 života.
Poginuli su Darinka Drča (68) i njeni unuci Jovica Drča (6) i Mirjana Dubajić (21), brat i sestra Nevenka (11) i Žarko (9) Rajić, Krstan Vuković (44) i njegov sin Darko (13), Mika Kovačević (93), Branko Stjelja (72) i njegov sin Mirko (34).
Mirko Stjelja, koji je sa porodicom bio u “mercedesu” koji su granate pogodile, bukvalno je obezglavljen, dok je njegovom ocu Branku, kojeg su geleri pogodili u čelo, glava prepolovljena.
Mirkova ranjena supruga Vedrana, koja se vodi kao indirektna žrtva, preminula je 20 dana kasnije nakon što se porodila u Srbiji.
Predsednik Dokumentaciono informacionog centra “Veritas” Savo Štrbac ističe kako su Hrvati gađali isključivo traktore i kamione, odnosno civile.
- 7. avgusta oko jedan sat popodne saznali smo da su nam hrvatski avioni na Petrovačkoj cesti tukli mesto Bravsko, da su nam tukli kolonu, da ima mrtvih i ranjenih. Kasnije smo saznali da je ubijeno 10 ljudi, od čega petoro dece. Otac i sin iz sela Zagrada su stradali u mercedesu. Ispred njih je bila njihova robina, izranjavani. Ta žena čiji su muž i svekar ubijeni je posle nekoliko nedelja umrla na porođaju u Novom Sadu. Verovatno je sama povreda i taj stres što je videla muža obezglavljenog u automobilu koji gori kumovalo tome. Avion koji je bombardovao civile se posle vratio, ali nije ih opet bombardovao jer su rekli da je zadatak izvršen, da su pogodili nekakve tenkove, što nije tačno. Tukli su samo traktore i kamione – kaže Štrbac.
Krajiške Srbe je muka naterala da te 1995. godine prođu istom cestom kao i njihovi preci 50 godina ranije. Naš poznati pesnik Branko Ćopić opevao je stradanje Srba za vreme Drugog svetskog rata u svojoj pesmi “Petrovačka cesta”. Verovatno niko nije mogao da nasluti da će srpski narod proći istom krvavom cestom pola veka kasnije, poteran od istih zločinačkih ruku.
Hrvati se danas ponose ovom akcijom, a srpsku decu i starce koji su tom prilikom svirepo ubijeni nazivaju kolateralnom štetom. Za ovaj stravičan zločin niko nije odgovarao. Tužilaštvo BiH, uprkos obećanjima, nije podnelo optužnicu.
Avgusta 2006. na mestu zločina podignut je drveni krst, od strane Porodica poginulih i nestalih RS. Godine 2010. DIC Veritas pokrenuo je akciju i napravio mermerne ploče oko tog drvenog krsta, gde su bila ispisana imena žrtava, počinioci zločina i vreme događaja.
U noći između 3. i 4. jula 2011. godine nepoznati počinioci su srušili spomen-obeležije žrtvama na Petrovačkoj cesti.
Veritas pokreće, novembra 2010. godine akciju za prikupljanje sredstava za novi metalni krst. Za novi krst je angažovan i mladi arhitekta Marko Bilbija. Na zahtev Veritasa, pošta RS otvorila je na mesec dana telefon, preko kog je prikupljen veći deo sredstava za taj krst. Pored mesta pogibije na uzvišenju, otkriven je metalni (od rosvaja) spomenik visok 6,5 metara 7. avgusta 2011. Na spomeniku piše da spomenik podiže Veritas sa prijateljima.
N. Marjanović
Povezani tekstovi
