Hrvatsku mnogo ne zabrinjava krajiška „demografska pustinja“ jer je jedini njen cilj teritorija. To je u tradiciji hrvatske geopolitike i razlog zašto je 1991–1995. dovršavala ono šta je radila 1941–1945.
Hrvatsku mnogo ne zabrinjava krajiška „demografska pustinja“ jer je jedini njen cilj teritorija. To je u tradiciji hrvatske geopolitike i razlog zašto je 1991–1995. dovršavala ono šta je radila 1941–1945. Stoga je i dalje fanatično posvećena „dekrajinizaciji“, tj. deteritorijalizaciji srpskog pitanja.
Sledeće, 2020. godine dolazi obeležavanje važnih, tzv. okruglih godišnjica – četvrt veka od hrvatskog zauzimanja zapadnoslavonskog („Bljesak“), a potom i najvećeg dela Republike Srpske Krajine („Oluja“), srebreničke zamke koja se naknadno koristi kao planetarni intervencionistički alibi, sažimanja i uterivanja Republike Srpske u dejtonsko-pariski sporazum i „nemoguću državu“ BiH… Nema sumnje da će i sa Zapada i iz komšiluka stigmatizacija Srba dostići vrhunac, uz pokušaj da se iskoristi za postizanje prvenstveno geopolitičkih ciljeva. Stoga je nužna blagovremena i efikasna srpska kontrastrategija, koja nikako ne sme da bude reaktivna i defanzivna. Čitava godina morala bi da bude posvećena sveobuhvatnoj retrospektivi događaja: od početka sloma Jugoslavije i srpskog protivljenja da se ona podeli duž unutrašnjih, tzv. neadekvatnih granica, pa do (privremenog) okončanja „prekodrinske faze“ tokom 1995. godine. Akcenat zaslužuje upravo Krajina jer ona predstavlja višedimenzionalnu prelomnu tačku i paradigmu srpskog „izgubljenog 20. veka“. Ako se ne izvuku pouke i u skladu s njima se ne bude postupalo – biće izgubljen i 21. vek!
DETERITORIJALIZACIJA SRPSKOG PITANjA
U ovom trenutku čini se da je za krajiško pitanje postignuto „konačno rešenje“. Uz pomoć Zapada su „naneti takvi udarci da Srbi praktično nestanu“ (F. Tuđman), iako su oni i njihov prostor bili pod zaštitom UN!? Republika Srpska Krajina, koja se prostirala na 17.028 km2 (30% AVNOJ-ske Hrvatske), bila znatno prostranija od, na primer, Crne Gore ili kosovsko-metohijskog dela Srbije i predstavljala tzv. defakto državu – ukinuta je. Njena teritorija je sistematski devastirana, a i dalje se preduzimaju brojne državne mere kako bi se povratak prognanih Srba onemogućio. Preostalo srpsko stanovništvo je mahom staračko i ubrzano se smanjuje. Tako, na primer, opština Gračac, po površini najveća opština u Hrvatskoj, ima „sibirsku“ gustinu naseljenosti – jedva 4 stan./km2. Pre ratnih sukoba gotovo celokupno stanovništvo bili su Srbi, a sada u etničkoj strukturi preko polovine čine Hrvati, koji mahom žive u opštinskom centru.
Čitavo seosko područje i dalje je srpsko, ali nijedno njihovo naselje (izuzimajući Srb) nema ni 100 stanovnika. Međutim, Hrvatsku mnogo ne zabrinjava krajiška „demografska pustinja“ jer je jedini njen cilj teritorija. To je u tradiciji hrvatske geopolitike i razlog zašto je 1991–1995. dovršavala ono šta je radila 1941–1945. Stoga je i dalje fanatično posvećena „dekrajinizaciji“, tj. deteritorijalizaciji srpskog pitanja. Zato cveta neoustaštvo koje podrazumeva (Veliku) Hrvatsku bez Srba, zato su u mnogim srpskim naseljima planski izgrađeni novi zaseoci za kolonizovanje Hrvata, zato nema konzulata Srbije u Kninu, zato se zabranjuje ćirilica, posebno u Vukovaru da je ne bi bilo zapadno od Dunava, zato politiku srpskog naroda u Hrvatskoj ne personifikuje niko iz Benkovca, Korenice, Gline, Vojnića ili Dvora, već iz Zagreba…
MOGU LI SRBI DA ODUSTANU OD KRAJINE?
Uprkos svemu, zapustelost Krajine ne mora da bude i kraj Krajine. Pa i Šumadija je posle propasti Prvog srpskog ustanka ostala poluprazna. Važno je da se održava žilavi, hrabri, borbeni, dinarski „duh graničara“, bilo da su Krajišnici u Krajini, Srpskoj, Srbiji ili rasejani širom sveta. Taj „duh krajine“, pravoslavnog predziđa i nacionalnog bedema ne samo da je istorijski, ratnički, etno-psihološki i moralno određena kultura sećanja već je i realna geopolitička kategorija. Ona je važan element celovite srpske strateške kulture. Ako bi se Srbi i srpska nacionalna ideja trajno odrekli Krajine, pristali bi na rezultate genocida i genocida u povratu!
To bi značilo da je Starčevićeva, Frankova, Pilarova, Pavelićeva, Stepinčeva, Fra-Sotonina, Budakova, Francetićava, Luburićeva, Titova, Krajačićeva, Tuđmanova, Šuškova, Glavaševa, Merčepova… ideja pobedila?! Smeju li Srbi tako nešto da prihvate?! Mogu li da žive s tim?! Ako Srbi zauvek prepuste Krajinu, kakvu će poruku poslati Hrvatima i kako će je oni protumačiti? Samo na jedan, već empirijski potvrđen način: da se formula „tri trećine“ isplati, da u novoj povoljnoj prilici isto mogu nekažnjeno da nastave i da su im sledeće mete zapadni deo Republike Srpske i Banjaluka, Koridor, Istočna Hercegovina, Crna Gora, Bačka, Srem do Zemuna.
OBUZDAVANjE HRVATSKOG EKSPANZIONIZMA
Hrvatska će razumeti jednu jedinu pouku, sankciju i naplatu – teritorijalnu. To je ono čime nije kažnjena posle NDH nego je, štaviše, nagrađena. I pola veka kasnije ponovila je slično, opet dobijajući silne darove. Stoga bi efikasnu, preventivnu „terapiju“ predstavljalo samo oduzimanje teritorije Krajine, te eliminisanje hrvatskog potkovičastog oblika koji je samonametnuto geodeterministički i istorijsko-geopolitički kontinuirano „tera“ na antisrpski ekspanzionizam.
Uostalom, zašto bi nasleđene tzv. AVNOJ-ske granice Hrvatske bile zapečaćene i večne? Samo to bi bio pravi „bezalternativni put“ za smirivanje i stabilizaciju Balkana. Za njegovo trasiranje postoje dva ključna preduslova: jedan, koji se već ostvaruje, jeste deatlantizacija globalnog poretka i relativizacija (nad)moći hrvatskih mentora, a drugi, zahtevniji, jeste formiranje pozitivnog srpskog nacionalnog i geopolitičkog egoizma, lišenog zanesenosti evroatlantizmom i naročito (neo)jugoslovenstvom.
(Pečat/Milomir Stepić)
Povezani tekstovi
