Noću 11. na 12. decembra 1991. godine više pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske (HV) upalo je u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka, u kojoj su bili u nekoj vrsti kućnog pritvora mještani uglavnom srpske nacionalnosti i, iz automatskog oružja i ručnim granatama, zbog odmazde za smrt saborca, ubili 18 civila, 17 Srba i 1 Mađara, prosječne starosti 64 godine.
Među ubijenima je bilo osam žena i četiri bračna para, a iz porodice Katić ubijeni su Mitar (82) i njegova dva sina sa suprugama.
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odveženo sa mjesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je “grobnica” prekrivena sa starim rashodovanim vozilima, dok je na mjestu zločina ostavljen skalpirani leš Vujnović Dare, koja je zetečena i ubijena van “kuće smrti”. Sutradan ujutro zločinci su kuću Andrije Bukvića, u cilju uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom. Istoga dana iz njene kuće, koja je bila pod stražom nestala je bolesna i nepokretna starica Lapčević Milka (81), čije je tijelo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, oko2,5 kilometraudaljeno od njene kuće. Njen leš je ekshumiran u junu 2006. godine sa Centralnog groblja uOsijeku, a identifikovana je u oktobru iste godine.
O ovom zločinu ubrzo je doznao i komadant operativne zone, puk. Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavijestio Glavni štab HV-a i “pro forme” naredio istragu, koja se pretvorila u strogu čuvanu tajnu.
O ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. godine kada je tadašnji komadant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe (HIS) Miroslava Tuđmana tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka, a ubrzo poslije toga, 12. decembra, počinje njihova ekshumacija i “pakovanje” u bijele plastične bačve. Sredinom januara 1997. godine, na sastanku koji je u strogoj tajnosti održan u Osijeku, za novu “grobnicu” paulindvorskih žrtava odabrano je petstotinjak kilometara udaljeno selo Rizvanuša na Velebitu, nedaleko od Gospića. Pod nadzorom Siguronosno – informativne službe (SIS), na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojem je na čelu bio bojnik (major) Ante Glavan, transport kostiju je obavila Karlovačka inženjerijska brigada HV-a.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava na lokaciji Rizvanuša pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine. Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali, na koju su, 4. novembra 2010. godine, tadašnji predsjednici Srbije i Hrvatske, Boris Tadić i Ivo Josipović, položili vijence.
Zbog ratnog zločina protiv civilnog stanovništva izvršenog u Paulin Dvoru, optužena su, u martu 2003., samo dvojica pripadnika 130. brigade HV kao neposredni izvršioci, iako ih je bilo mnogo više. Na suđenju koje je potrajalo sve do prošle godine, pravosnažno su osuđena obojica optuženika, i to: Nikola Ivanković na15, aEnes Viteškić na 11 godina zatvora.
Hrvatsko pravosuđe, iako su protekle dvadesttri godine od zločina u Paulin Dvoru, za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premještanje posmrtnih ostataka žrtava.
Beograd, 10.12.2014
P R E D S J E D N I K
Savo Štrbac
Broj i nacionalni sastav stanovnika u Paulin Dvoru po popisu iz 1991. godine: Ukupno 168; Srba 147 (87,50%); Jugoslavena 9; Hrvata 4, Ostalih 8
Povezani tekstovi
