Gotovo godinu dana poslije potpisivanja Erdutsko/zagrebačkog mirovnog sporazuma, jula 1993, Krajina i Hrvatska su, 29. marta 1994, u Ruskoj ambasadi u Zagrebu postigle sporazum o primirju.
Potpisali su ga Dušan Rakić, ministar odbrane RSK, Hrvoje Šarinić, savjetnik predsjednika RH za nacionalnu bezbjednost, Kai Aide i Gerd Arens, ambasadori predstavnici Međunarodne konferencije o bivšoj Jugoslaviji i general Bernar de Laprel, komandant snaga UNPROFOR-a za područje bivše Jugoslavije.
Prema njemu, strane potpisnice su se saglasile da se oružana neprijatelјstva odmah prekinu na svim linijama dodira, koje su postojale na dan 29. marta 1994. godine. Prekid vatre treba u potpunosti da bude poštovan od devet časova 4. aprila 1994. godine.
Ovlašćenje za nadgledanje sprovođenja Sporazuma dobili su UNPROFOR i Posmatračka misija Evropske unije, shodno Memorandumu o razumijevanju.
Učesnici Sporazuma su se složili da otvore izvjestan broj tačaka duž linije dodira. Na svim novim, i već postojećim prelazima, UNPROFOR će postaviti svoje lјude. Predviđeno je ukupno 19 tačaka prelaza (pet u sektoru Istok, tri Zapad, pet Sjever i šest u sektoru Jug UNPA zone).
Kontrolne tačke koje imaju strane u sukobu moraju se izmjestiti na udalјenost van dometa pješadijskog oružja prema kontrolnim tačkama UNPROFOR-a. Mirovne snage su na kontrolnim tačkama obezbijedile prostor za održavanje sastanaka zajedničkih komisija strana u sukobu.
Prema Sporazumu, na svim nivoima su osnovane zajedničke komisije. Nјihov prvi zadatak je bio da na terenu odrede linije razdvajanja, u skladu sa naznačenim principima. Glavni zadatak zajedničkih komisija bio je ispitivanje svake povrede prekida vatre i ustanovlјavanje odgovornosti za nju. Svakom zajedničkom komisijom trebao je predsjedavati predstavnik UNPROFOR-a. Bilo je dogovoreno da oštećena strana ne uzvraća vatrom, već preduzme mjere u svojoj nadležnosti.
Sporazum o prekidu vatre između sukoblјenih strana, trebalo je da predstavlјa prvi korak ka miru na ovim prostorima. Trebali su uslijediti razgovori o humanitarnim, komunikacijskim i ekonomskim pitanjima. Oni su i počeli, ali uz puno teškoća i uslovlјavanja sa hrvatske strane.
Kosta Novaković, Srpska Krajina…, str. 244: Potpisani sporazum je djelimično poštovan,
ali samo tokom 1994. Međutim, Republika Hrvatska je zloupotrebljavala od samog početka
sprovođenje Sporazuma i koristila ga za dalje jačanje i naoružavanje svojih vojnih i
policijskih snaga. Uprkos postojećem embargu na uvoz naoružanja na prostore bivše Jugoslavije, Hrvatska se masovno naoružavala i dalje omasovljavala vojsku i policiju.
Zahvaljujući tim pogodnostimai odgovarajućoj pomoći Međunarodne zajednice Hrvatska je
tokom 1995. ostvarila potpunu nadmoću brojnosti ljudstvai naoružanja nad Republikom
Srpskom Krajinom. Stečenu prednost Hrvatska će iskoristitiu maju 1995. godineu agresiji
na Zapadnu Slavonijui, naročitou augustu 1995. godine u opštoj agresiji na Republiku
Srpsku Krajinu.
Zagrebačkim sporazumom o primirju otvoren je prostor za pripreme druge pregovaračke faze o ekonomskim odnosima.
Iz knjige “HRONIKA III Zapisi iz izgnaničkog doma od jula 2010. do jula 2915. godine”, autora Save Štrpca