Dana 19. novembra 1991. godine 22 civila srpske nacionalnosti sa područja opštine Ogulin privedena su na informativni razgovor u restoran Policijske stanice u Ogulinu. Prije nego je i započeo razgovor sa privedenima, u prostorije restorana ušao je tada aktivni vojnik Hrvatske vojske (HV) Mladen Puškarić zv. Stipica i bez ikakvog povoda odmah ispalio rafal iz automatske puške po privedenim civilima.
Na licu mjesta ubijeni su: Dušan Plećaš (1947) iz Ogulina i Božo Mandić iz Josipdola, dok je Nikola Papić (1936) iz Donje Dubrave zadobio teške tjelesne povrede, od kojih je preminuo 23. novembra 1991. u KBC Rijeka.
Dan ranije u istom gradu, u komandu odbrane grada, naoružan argentinskom jurišnom puškom, upao je Ivan Mihalić zv. Meho, takođe pripadnik HV, gdje je, iz osvete za četiri dana ranije na frontu poginulog rođaka Puškarić Tomu (1963), ubio sedam pripadnika Teritorijalne odbrane Dabar u sastavu krajiške vojske, svi srpske nacionalnosti, zarobljenih dva dana ranije u Glibodolu kod Otočca.
Ubijeni su: Nikola Kliska (1962), Milan Kliska (1962), Ilija Kliska (1968), Mile Vlaisavljević (1952), Đuro Vlaisavljević (1964), Duško Vlaisavljević (1972) i Bude Cvjetičanin (1964).
Posmrtni ostaci ubijenih civila vraćeni su njihovim porodicama, koji su ih i sahranili u porodičnim grobnicama, dok su posmrtni ostaci pobijenih teritorijalaca kremirani u Zagrebu, a njihove urne su srpskoj strani predane 3. aprila 1992. godine na ček pointu UNPROFOR-a u Markovcu. Samo je porodica Bude Cvijetićanina preuzela urnu, dok su druge urne ostale u seoskoj crkvi u selu Zalužnica, jer porodice nisu htjele ili mogle da ih preuzmu.
Ubica trojice srpskih civila Mladen Puškarić presudom Vojnog suda u Karlovcu od 7. jula 1992. godine proglašen je krivim zbog krivičnog djela običnog ubistva i osuđen na kaznu zatvora u trajanju od devet godina. Zahvaljujući pomilovanju od strane tadašnjeg predsjednika RH Franje Tuđmana, u zatvoru je odležao tek nekoliko mjeseci. Nakon izlaska na slobodu vratio se na ratište, a danas je penzionisani pukovnik HV-a i vlasnik stana u Ogulinu, koji mu je dodijeljen zbog stradavanja u ratu.
Ubica sedam zarobljenih krajiških teritorijalca Ivan Mihalić nije ni hapšen sve dok dva mjeseca kasnije, nakon svađe na privatnom slavlju međunarodnog priznanja Hrvatske, nije ubio dvojicu sunarodnika Milana Turkovića i svog rođaka Franju Mihalića. Presudom od 26. juna 1992. Vojni sud u Karlovcu osudio ga je na 14 godina zatvora zbog ratnog zločina protiv ratnih zarobljenika. Tuđman je i njega pomilovao u tri navrata: u maju 1994, kada mu je kazna umanjena za pet godina, četiri mjeseca kasnije kada mu je skraćena za još četiri godine, te u februaru 1997. kada je pušten na slobodu.
Za Mihalićevo pomilovanje lično se založio tadašnji kardinal Franjo Kuharić, koji je u proljeće 1995. poslao pismo Hrvoju Šariniću, tadašnjem šefu Tuđmanovog kabineta. U Šarinićevom odgovoru zabilježeno je da je prilikom prva dva pomilovanja “posebno cijenjeno Mihalićevo sudjelovanje u Domovinskom ratu te činjenica da je bio ranjen kao pripadnik HV-a”. Hrvatski mediji su zabilježili da se uskoro po izlasku iz zatvora vratio kriminalu i to trgovini oružjem i narkoticima.
Srpski Demokratski Forum (SDF) za ubijene civile i nekoliko porodica ubijenih krajiških teritorijalaca početkom 2000-ih Tužilaštvu haškog tribunala podnijeli su krivične prijave za pomenuta ubistva u Ogulinu od 18. i 19. novembra 1991. god, ali, osim ovavještenja podnosicima da su primili krivične prijave, nije bilo nikakve krivičnopravne reakcije.
U Beogradu i Banjaluci, 19.11.2024.
PREDSJEDNIK
Savo Štrbac
Povezani tekstovi
