“Odeljenje istorijskih nauka SANU je na svom 3. redovnom skupu, održanom 27.03.2024. godine, razmatralo inicijativu Dokumentaciono informativnog centra “Veritas”. Odeljenje je konstatovalo, na osnovu mišljenja četvoro svojih najistaknutijih poznavalaca savremene istorije, da je u pitanju važna tema, ali da je za njeno stručno razmatranje neophodna izvesna istorijska distanca. S obzirom na selektivnost dokumentacije o toj problematici koja je dostupna istraživačima, zaključeno je da u ovom trenutku nije moguće da se zadovolje naučne osnove ovakvvog jednog naučnog skupa kako bi se SANU uključila u njegovu organizaciju. Osim toga, predloženi profil skupa ne odgovara standardima naučnih skupova kakve organizuje SANU.
Izvršni odbor SANU je na svojoj 17. sednici od 13.06.2024. godine podržao stav Odeljenja istorijskih nauka SANU.”
Ovo je odgovor Izvršnog odbora Srpske akademije nauka i umetnosti od 19. juna o.g, na Inicijativu Dokumentaciono informativnog centra “Veritas” iz februara ove godine da se u SANU, u poslednjoj nedelji juna ili prvoj nedelji jula 2025. održi Međunarodni naučni skup pod nazivom “30 godina po završetku rata na području RH 1995-2025. (Trideset godina posle hrvatskog napada na UNPA sektore Zapad, Sjever i Jug – kodni nazivi ‘Bljesak’ i ‘Oluja')”.
U toj “Veritasovoj” inicijativi piše:
“Srbi iz Hrvatske i bivše Republike Srpske Krajine (RSK) su među najvećim gubitnicima na prostorima SFRJ u ratu 1991-1995. To je rezultat velikog broja izbeglih i prognanih (oko pola miliona) koji su se raspršili po celom svetu, ali i stradalih u ratu (preko osam i po hiljada) i umrlih posle rata od tuge za izgubljenim zavičajem, kao i pokatoličavanja i pohrvaćivanja onih koji su ostali ili se vratili u Hrvatsku.
Ono što nije pošlo za rukom Anti Paveliću za vreme NDH, od 1941. do 1945, ostvario je Franjo Tuđman u vremenu 1990 -1995. u RH. U tome mu je pomogla međunarodna zajednica, ali i Srbi sa prostora predhodne Jugoslavije svojim nejedinstvom u najkritičnijim momentima svoje istorije.
Budakovu formulu za uništenje Srba “jednu trećinu pobiti, jednu trećinu proterati i jednu trećinu prekrstiti u katoličku veru”, Tuđman je modifikovao (ne namerno), tako što je oko 3/4 proterao, nešto više od 1 procenta pobio, a one što su ostali ili se vratili, još uvek njegovi naslednici prekrštavaju, pohrvaćuju i procesuiraju za svakovrsne ratne zločine.
Srpska imovina, uključujući i celokupnu kulturnu i duhovnu baštinu, je opljačkana, oštećena ili potpuno uništena. U Hrvatskoj se primenjuje niz diskriminirajućih zakona prema Srbima, koji im otežavaju ili onemogućavaju povrat imovine, ostvarenje stečenih prava, pravo glasa, povratak na ognjišta, sahranjivanje mrtvih, upotrebu pisma, ispovedanje vere…, koji ih svrstavaju u građane ‘drugog reda’.
Tuđmanov režim je Srbe, od konstitutivnog naroda, sveo na minornu, obespravljenu, proganjanu i uplašenu manjinu. Hrvatska je država u kojoj je najveći greh biti Srbin. Etničko čišćenje Srba u Hrvatskoj je realizovano ali ne i okončano.
Krajišnici okupljeni oko DIC “Veritas”, osnovanog 1993. u Kninu, a od 1995. sa sedištem u Beogradu, smatraju da je 30 godina dovoljan vremenski odmak od završetka rata na prostoru RH da se organizuje jedan međunarodni naučni skup koji bi bio posvećen nastanku, trajanju i prestanku RSK, odnosno uzrocima i posledicama hrvatsko – srpskog sukoba na području bivših SFRJ i SRH u prvoj polovini devedesetih prošlog veka. A s obzirom na još uvek velike razlike u tumačenjima tih događaja, koji direktno ili indirektno utiču i na sadašnjost i na budućnost velikog broja Srba iz Hrvatske, i onih u dijasori i onih koji trenutno žive u Republici Hrvatskoj, ali i na odnose Hvatske i Srbije, smatramo da bi naučni skup ostvario cilj ako bi ga organizovala i iza njega stajala renomirana ustanova kao što je SANU.
Zbog izloženog, bili smo slobodni da vam prosledimo ovu inicijativu s molbom da prihvatite organizaciju naučnog skupa. Takođe smo bili slobodni da vam dostavimo i predlog mogućih tema i potencijalnih učesnika za ovaj naučni skup (u prilogu).”
Veritasovu inicijativu i odgovor SANU, objavljujem prvenstveno zbog “neophodne izvesne istorijske distance” za stručno razmatranje teme kao što je ova o kojoj je reč.
U mojoj pravničkoj struci i nauci vremenska distanca ima drugačije značenje od istorijske. I istoričari i pravnici (sudije) na osnovu dokaza i činjenica donose određene zaključke (presude). U mojoj struci za donošenje validne ocene nekog događaja, za razliku od istorijske, poželjna je što kraća vremenska distanca od predmetnog događaja. Ako su u pitanju personalni dokazi u pravilu više poklanjamo veru iskazima (sećanjima) datim bliže predmetnom događaju, dok veredostojnost materijalnih dokaza, ako su originalni, i ne zavisi od vremenske distance po njihovom nastanku.
Dakle, za materijalne dokaze najvažnije je da su dostupni i sudijama i istoričarima. No, i jedni i drigi, na osnoviu istih dokaza mogu izvesti potpuno različite zaključke (presude), što je opštepoznato.
Međunarodni sudovi su u vezi sa ratom na području bivše Jigoslavije, pa tako i za rat na području Hrvatske i bivše RSK, već završili posao. Pri tom mislim na Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju (MKSJ), koji je donio 93 presude o ratnim zločinima uključujući i genocid, i na Međunarodni sud pravde (MSP), koji je takođe sudio i donio odluke u predmetima po tužbi BiH protiv Srbije (presuda iz 2007) i po uzajamnim tužbama Hrvatske i Srbije (presuda iz 2015), oba predmeta u osnovi imaju genocid.
I pred nacionalnim sudovima u državama nastalim na razvalinama SFRJ, doneseno je mnogo pravosnažnih presuda, i u krivičnim (samo u Hvatskoj više od 700) i u građanskim predmetima, a sve u vezi rata devedesetih. I Evropski sud za ljudska prava doneo je (i još uvek donosi) stotine presuda takođe u vezi sa ratom devedesetih na području Hrvatske i bivše RSK. Pred Federalnim sudom u Čikagu šest punih godina (2010- 2016) vođen je postupak po tužbi Krajišnika protiv američke organizacije MPRI radi naknade štete na ime duševnih boli zbog izgubljenog zavičaja po osnovu saučesništva u genocidu nad Srbima iz Krajine u akciji “Oluja”, koji je završio nagodbom.
I međunarodni i nacionalni sudovi koristili su sve dostupne personalne i materijalne dokaze, koji su preko njih već godinama dostupni i istoričarima. Posebno im je dostupna građa iz arhiva MKSJ, u kojem se nalazi najveći deo relevantne arhivske građe iz nacionalnih država regiona, koje su bile u obavezi da tom sudu dostave svu raspoloživu građu, što su i uradili, milom ili silom (ono što su neki uspeli da sakriju, neće, bojim se, skoro, a možda i nikad, biti dostupno javnosti).
Arhivska građa po međunarodnom standardu, kojeg su preuzele i države regiona u svoju legislativu, po isteku 30 godina od dana njenog nastanka mora biti (uz neke izuzetke) dstupna javnosti. No, i taj rok je već istekao za prve tri godine rata devedesetih na području Hrvatske i bivše RSK, dok će za preostale dve isteći ove i naredne godine.
Međutim, kako već rekoh, za događaje iz rata devedesetih, s obzirom na delovanje svih gore pomenutih međunarodnih i nacionalnih sudova, imajući u vidu i kako su dolazili do dokaza iz nacionalnih institucija država iz regiona, malo se šta može otkriti po isteku tog roka što već nije dostupno. Opštepoznato je da je sva arhivska građa iz svih državnih institucija i organa RSK dospela u posed Hrvatske, koja ju je i javno objavila, a nikad nije ni imala oznaku tajnosti.
Često smo i u političkim i u naučnim krugovima mogli da čujemo izjave da nam ni međunarodni ni nacionalni sudovi neće “pisati istoriju”. Nažalost, za rat devedesetih već su je napisali kroz hiljade presuda. Uglavnom na štetu Srba. Tu “pravosudnu istoriju” rata devedesetih sa svim njenim posledicama živećemo dok je istoričari ne demantuju. A mogli bi je stručno razmatrati tek kad prođe “neophodna izvesna istorijska distanca”, za koju je još uvek neizvesno kada će doći. A kad (i ako) dođe vreme u kojem će biti, po kriterijumima Odeljenja istorijskih nauka SANU, “zadovoljene naučne osnove” za održavanje ovakvvog jednog naučnog skupa, bojim se da neće više biti moguće israviti posledice “pravosudne istorije”. To ilustruje (i opominje) i nedavno u Generalnoj skupštini UN-a usvojena Rezolucija o Srebrenici.
Savo Štrbac
Tekst je objavljen u štampanom izdanju dnevnog lista „Politika“, 9. jula 2024. godine
