MINISTAR vojske i mornarice Dragoljub Draža Mihailović u više navrata upućivao je “saveznicima”, Vatikanu, humanitarnim organizacijama i međunarodnoj javnosti memorandume, protestne note i apele o hrvatskim zločinima genocida nad srpskim narodom u NDH.
Tako je u martu 1943. objelodanio memoar o položaju srpskog naroda u NDH, u kojem ističe izraženu “obezglavljenost naroda”, masovni genocid, krvave hrvatske kaznene ekspedicije i drugo. Tim njegovim protestnim napisima služio se i hrvatski renegat (otpadnik od hrvatstva), književnik Đuro Vilović, koji je u ime Propagandnog odjeljenja Mihailovićevog Vrhovne komande Jugoslavenske vojske u Otadžbini skupljao dokumente i štampu o zločinima Hrvata u NDH.
Izuzetnu analizu svoje knjige “Krvava crkva” književnik Đuro Vilović započinje ovim značajnim riječima: “Još u prvim danima raspada mnogostruko izdane Jugoslavije i već iz prve vesti o širokom, svirepom klanju Srba po terenima u Judinoj Hrvatskoj, čulo se od neuka i od školovana, od muške i ženske, povik iznenađenja: `Ovo su učinili popovi i fratri!'… Saznanje o delovanju hrvatskih popova i fratara nametalo se svima i svakome.
Svaki su ga dan donosile i raznosile premnoge činjenice. Držanje, izjave celokupnog hrvatskog katoličkog klera: višeg i nižeg, manastirskog i svetovnog, pa crkvenih religioznih organizacija i udruženja, ustaške crkve kao celine, dokumentarno se prikrivale i utvrđivale: Ovo su učinili popovi i fratri!”
Vilović je isticao Stepinčeve poslanice u kojima je on pozdravljao i blagosiljao Nezavisnu Državu Hrvatsku, zatim pjesničke ode mitropolita Šarića posvećene poglavniku. U Vilovićevoj analizi svemoćnog uticaja jezuita u okviru Vatikana i Rimokatoličke crkve, isticana je ključna ličnost koja se “strastveno napajala učenjima Družbe Isusove” – tj. Alojzije Stepinac.
BORAC ZA “EKSTREMNU ISTINU”, književnik Đuro Vilović, u svom razočaravajućem raspoloženju rezignirano je pred kraj rata zapisao: “Dovoljno sam napisao da se osetim potpuno sam i da me omađijani puk osjeti potpuno svojim neprijateljem i da mi se zatvore sva vrata u Zagrebu i Beogradu.” I Vilović kao čovjek koji je prodro dubinski u vatikanski dijabolički tajni sistem pisao je egzaktno istinski, ali je zato u dobroj mjeri bio “društveni otpadnik”, “ekstremni srpski nacionalista” (iako je rođen kao rimokatolik – Hrvat). Za njega je Rimokatolička crkva bila manja tajna od svih drugih u Jugoslaviji, jer je bio sjemeništarac i svećenik (koji je “osamnaest mjeseci vodio pastvu na velikom prostoru župe u omiškoj Lokvi Rogoznici”) i uzorno teološki obrazovan: “Od prvog razreda gimnazije do završene teologije otkrivale su mi se razne tajne katoličkih doktrina i crkvene prakse” .
Upoznao je njen bogati arsenal sredstava, prikupljan vjekovima, kojim se vlada nad ljudskim dušama, a na zavidnu korist crkve. U intimnoj ispovjedi Vilović kaže da je u duši nosio gomilu saznanja, “pa više od potrebe olakšanja nego planskog rada na demaskiranju onog nemilog teatra, što se drugačije zove katoličkom crkvom”. On je govorio ali ga je malo ko slušao, a optuživan je da boluje od fiksacije ili manije gonjenja. Zbog jake cenzure monarhističkog jugoslavenstva prve Jugoslavije, koja je pretila oštrim kaznama ko raspiruje vjersku i plemensku mržnju (“a nikad nije pogodila one prave”), Vilović je pisao onako kako se o protukatoličkoj i “hrvatskoj” temi moglo pisati.
Zbog takve stroge cenzorske antijugoslavenske klime (naročito u vremenu knez Pavlove i Koroščeve “strahovlade”) Viloviću je u rukopisu ostalo dosta knjiga… Na kraju zaključuje:
“Da su svi ti rukopisi pretvoreni u knjige i da su im bili otvoreni putevi do publike, verovatno bi iznenađenje nad podvizima katoličke crkve u ustaškoj Hrvatskoj bilo manje i razumljivije, ali još uvijek golemo, a i moje je bilo golemo”.
Crkva podmeće državu da odgovara za njena zlodela
VILOVIĆ JE DOVOLjNO poznavao istoriju i doktrinu (ideologiju) Katoličke crkve, pa je mogao zaključiti da ona nikad nije zazirala od prolivanja krvi, a ni od klanja, pa navodi slučajeve španske inkvizicije i Bartolomejske noći. Iz dokumentacije se vidi koliki je napor ulagala Rimokatolička crkva u takvim slučajevima da “prikrije svoje učešće i da od sebe otkloni javnu sablazan i odgovornost za uništene živote i prolivenu krv svoje braće ljudi, djece istog i zajedničkog oca nebeskoga, pa makar i svojih neprijatelja, pa da podmetne nekoga da za njena dela odgovara”.
Obično bi podmetala državu (Španiju), a u hrvatskom rimokatoličkom slučaju – Jugoslaviju, koju po Viloviću “hrvatski katolički kler” nije podnosio jer se upravo u Jugoslaviji prvi put našao izvan granica neke strogo katoličke države, “upućen da živi s većinom inovjeraca, od kojih ga ne dijeli ni rasa, ni krv, ni jezik, ni sam teren na kome živi, nego jedino i isključivo – crkva”. Taj jedini “vjerski razlog” bio je ključ i objašnjenje zašto je hrvatski rimokatolički kler nepojmljivo mrzio Jugoslaviju, pa ju je “svom silom svoje logike i interesa morao mrziti i pobijati”. Zato je hrvatski rimokatolički kler “bio, ostao i vječno će ostati državni neprijatelj broj jedan Jugoslaviji”.
Pod pseudonimom “Ljubiša Petrović”, Vilović, u brošuri “Bastardija Hrvatstva – tajni plan razvoja velikohrvatske ideje i njene ekspanzije”, 1943. godine piše, poslije izvršenih pokolja, o “hrvatskoj bastardiji” ili “gnojnici svačijih (narodnosnih) upljuvaka”, iz koje na “hrvatskom narodnom tijelu stalno izbijaju oni odvratni čirevi”, kao što su “Ante Starčević, Milan Ogrizović, Tadija Smičiklas, Janko Šimrak i bezbroj ostalih, manjih i sitnijih”. Dalje ističe da “svakako od tih čireva kojekakve renegatske krvi nisu daleko ni braća Radići, pa A. G. Matoš, ni Ivan Meštrović pa ni Vlatko Maček”. Na kraju “Ljubiša Petrović” piše da je sasvim u stilu i to “što danas stoji na čelu tog velikohrvatskog furtimaškog klera dr Alojzije Stepinac, koji je jedino blaženopočivšem kralju Aleksandru imao da zahvali što se od neznatnog kapelančića u selu Krašiću, digao do tog visokog položaja. “Ali kaj on more – bistrički bogec!’ – svesrdno ga brane u Zagrebu, naročito od odgovornosti zbog pokolja i nasilnog katoličenja tolikog broja Srba baš za vrijeme njegovog nadbiskupovanja…”
KATOLIČKI SVEŠTENIK U ČETNICIMA
ŽIVOT Đure Vilovića bio je više nego dramatičan. Rođen je 1889. u Brelama kod Makarske. Pohađao je Rimokatoličku bogoslovsku školu i Bogoslovski fakultet u Zadru, a zatim – Filozofski fakultet u Beču. Rukopoložen je za sveštenika 1913. godine, nekoliko godina je bio sveštenik u katoličkoj crkvi, a onda je izrazio želju da, posle Prvog svetskog rata, pređe u pravoslavnu veru. Nažalost tu mu želju nisu ispunili nadležni u Patrijaršiji SPC. Kako ni po koju cenu nije hteo ostane katolik, pokršten je kod protestanata. Na osnovu njegovih književnih dela i rasprava o jeziku i narodima na Balkanu, može se zaključiti, da je shvatio – da Rimokatolička crkva koristi necivilizacijske metode u ostvarivanju svojih ciljeva. To saznanje je bilo presudno pri odluci, da se odrekne katoličanstva i napusti sveštenički poziv. Oženio se Srpkinjom – pravoslavne vere. Po izbijanju Drugog svetskog rata prišao je četničkom pokretu i postao je blizak saradnik Dragoljuba Mihailovića. Od pravaša i sveštenika završio u društvu četnika. Zbog toga je na Beogradskom procesu 1946. godine osuđen na sedam godina zatvora.
Posle odsluženja kazne živeo je u Bjelovaru, gde je i preminuo 22. decembra 1958. godine.
Dr Nikola Žutić
Povezani tekstovi
