GRESI Alojzija Stepinca su takvi i toliki da se on ne može rehabilitovati, jer bi to bio novi zločin prema onima čiji su životi ugašeni na najsvirepiji način u genocidnoj NDH svesrdno podržavanoj od Rimokatolička crkve i nadbiskupa Stepinca.
Ovako akademik Ljubodrag Dimić komentariše navode hrvatskog istoričara Hrvoja Klasića koji je u intervjuu za naš list rekao da ne postoje dokazi da je zagrebački nadbiskup odgovoran za ratne zločine, jer ih nije ni činio ni podstrekivao, već da ima samo moralnu odgovornost, jer se nije dovoljno glasno protivio. Takođe, Klasić je rekao da je Stepinac posle prvobitne podrške novoj ustaškoj vlasti dolazio u sukob sa poglavnikom Antom Pavelićem.
Tome se akademik Dimić, istoričar koji godinama proučava ulogu Stepinca u genocidu u NDH, suprotstavlja naučnim činjenicama koje pokazuju da je Stepinac davao puni duhovni legitimitet ustaškoj tvorevini i njenom poglavniku, a u nastanku NDH on je video “ruku Božju na djelu”.
- NDH je po svom uređenju i spoljnopolitičkoj orijentaciji bila bliska nacističkoj Nemačkoj, a tu je državu od prvog do poslednjeg dana Stepinac podržavao, on i Katolička crkva davali su joj moralni i politički legitimitet – kaže akademik Dimić.
- U pitanju je država i režim odgovoran za genocid nad Srbima, Jevrejima i Romima. Rimokatolička crkva je podržavala tu državu čija je politika bila da u njoj može živeti samo jedan, hrvatski narod. Ta država dobija svoje mesto u okviru Hitlerovog “novog svetskog poretka”. Deo sveštenstva je najdirektnije najavljivao, a zatim i sprovodio politiku genocida, a na njihovom čelu je Stepinac, njemu su odgovorni za svoje postupke.
Dimić navodi da postoje izvori koji svedoče o Stepinčevom zauzimanju za Jevreje i Srbe, ali nikada nije intervenisao kada su ti narodi masovno odvođeni u logore i tamo satirani. Zauzimao se za one koji su prešli u rimokatolicizam, ali nikada nije dovodio u pitanje pravo države kakva je bila NDH da sprovodi svoje rasističke, genocidne zakone prema Srbima. Još ističe da postoje i izvori o tome da je od njega potekao predlog da se oko 250.000 Srba nasilno progna iz NDH, što je – direktni genocid.
Pored relativizacije uloge Alojzija Stepinca u zločinima nad Srbima, koja se vodi već više decenija, i deo je šire kampanje koja ima za cilj da se rehabilituje uloga Rimokatoličke crkve i Pape Pija XII u Drugom svetskom ratu, na šta ukazuje akademik Dimić, intrigantni su i navodi Klasića o ulozi patrijarha Varnave i vladike Nikolaja Velimirovića, koji su i u logoru bili povlašćeni.
- Trend iz vremena komunizma da se žrtve i dželati nekako stave u istu ravan, a po mogućnosti i da zamene mesta, nažalost, i danas je prisutan, posebno u hrvatskoj istoriografiji i hrvatskoj javnosti – komentariše prof. dr Jovan Janjić.
- Hrvatski istoričar Hrvoje Klasić kaže, za srpske novine, da Stepinac “nikada nije pohvalio ni Hitlera, ni nacizam, dok je patrijarh Varnava imenom i prezimenom hvalio Hitlera, a vladika Velimirović ga upoređivao sa Svetim Savom. Nimalo ni naučnički, ni dostojno istoričara.
Janjić pojašnjava da Stepinac, ako nije javno hvalio Hitlera i nacizam, jeste bio u njihovoj službi.
- A to je mnogo više do “javnog hvaljenja” – poručuje naš sagovornik.
- Hvalio je on ustaški režim, o čemu postoje dokumentovani dokazi, režim koji je činio tako strašne zločine, koji spadaju u najužasnija masovna ubijanja svetske istorije, kako ih je opisao visoki činovnik Trećeg rajha Herman Nojbahar.
Ruganje srpskim žrtvama
ISTORIČAR prof. dr Miloš Ković kaže da se, uz časne izuzetke, danas u Hrvatskoj primećuju uglavnom dve struje, koje suštinski nastavljaju dve stare tradicije:
- Jedna, proustaška, otvoreno negira genocid. Druga, protitovska i krležijanska, koja se ovde predstavlja kao jugoslovenska i tolerantna, prikriva njegove prave korene i razmere.
Prva Stepinca smatra svetiteljem; druga ga na različite načine opravdava. Dok prvi tvrde da su u Jasenovcu u stvari stradali Hrvati, drugi umanjuju broj žrtava ovog logora sa 500.000 – 600.000 na oko 100.000 do 120.000. Pri tome se pažljivo pazi da se Jevrejima ne pruži povod za nezadovoljstvo, pa se umanjuju samo srpske žrtve. Poricanje Holokausta i zakonski je kažnjivo u 16 evropskih zemalja, ali svaka poruga srpskim žrtvama je, međutim, dozvoljena i dobrodišla.
Janjić ističe da Stepinac nije bio nacistički zatvorenik, on je, činjenjem ili nečinjenjem, bio vojnik nemačkog nacizma, odnosno njegovog najbrutalnijeg ogranka – hrvatskog ustaštva, koji je on duhovno nadahnjivao, i izuzetno aktivni vojnik, čak najviši “oficir”, rimokatoličkog prozelitizma na području NDH.
- A Sveti vladika Nikolaj Velimirović bio je zatvorenik u nacističkom logoru i žrtva nacizma – kaže Janjić i pita:
- Pa, kako se onda može imati imalo moralne kuraži da se istinski hrišćanski svetac kao što je vladika Nikolaj i duhovni otac dželata, sluga nacizma, kakav je bio Stepinac, uopšte upoređuju?!
Janjić naglašava da ni patrijarh Varnava (otrovan 1937. godine), ni Sveti vladika Nikolaj nisu hvalili Hitlera za ono što je radio sa nacističkih pozicija.
On objšnjava:
- Zlurado se konstruiše priča da je vladika Nikolaj tobože firera Hitlera upoređivao sa Svetim Savom. Dok su Englezi – Čerčil lično – odavali priznanje firerovoj hrabrosti u njegovoj borbi za “nemačko srce”, između dva svetska rata najugledniji srpski episkop Nikolaj, u jednom predavanju, 1935. pomenuo je pokušaj tadašnjeg vođe nemačkog naroda da učini podvig koji pripada svetiteljima, pa se to otuda i pokazao kao propali pokušaj. Nikakvog poređenja nije bilo između velikog srpskog i istočnohrišćanskog svetitelja Save, s jedne strane, i “biblijskog Antihrista”, kako je upravo vladika Nikolaj na početku Drugog svetskog rata nazvao Hitlera, s druge strane.
I istoričar Milan Koljanin, takođe, smatra da je nesporno da je nadbiskup Stepinac bio duhovni oslonac ustaškoj NDH, zajedno sa rimokatoličkom hijerarhijom i najvećim delom sveštenstva, pri čemu su pripadnici franjevačkog monaškog reda imali posebno nečasnu ulogu:
- Nadbiskup Stepinac je odmah po proglašenju NDH afirmisao njenu državnost i pozdravio vođe kao predstavnike najviše državne vlasti, prvo Slavka Kvaternika, a zatim Antu Pavelića. Nije slučajno da je on jedna od prvih ličnosti sa kojom se Pavelić sastao po povratku u Zagreb, 16. aprila 1941. To se događalo dok je još trajala osovinska agresija na Kraljevinu Jugoslaviju, čime je Stepinac prekršio zakletvu vernosti i faktički počinio čin veleizdaje. Stepinčeva podrška ustaškoj državi i režimu nikada nije dovođena u pitanje i on se za nju zalagao do samog kraja.
Koljanin se osvrnuo i na proterivanje Srba iz NDH. On se poziva na izjavu nemačkog poslanika u NDH Zigfrida Kašea, po kojoj je nadbiskup znao da se planira preseljavanje slovenačkog stanovništva u Srbiju i da je među njima 300 rimokatoličkih sveštenika. Preko ustaške vlade izrazio je želju da se to stanovništvo preseli u Hrvatsku, a da se isti broj pravoslavaca preseli u Srbiju, što je prihvaćeno.
Lj.B – V.C.S.
Povezani tekstovi
