Gledajući s pozicija tadašnje države SFRJ, u kojoj je jedina legalna vojska bila JNA, čin majora Tepića je nesumnjivo bio herojski
Ujutro u 7.20 časova, 29. septembra 1991, pripadnici Zbora narodne garde (ZNG) Republike Hrvatske počeli su opšti napad na sve vojne objekte JNA u garnizonu Bjelovar, koji su već 15 dana bili pod totalnom blokadom.
Pošto je izostala pomoć viših komandi JNA, a nastala situacija na izmaku dana nije davala nikakvu šansu za dalju uspešnu odbranu, komandant 265. mehanizovane brigade, stacionirane u kasarni na Vojnoviću pukovnik Rajko Kovačević, naredio je obustavu dalje odbrane, odlaganje oružja, predaju vojnika i starešina i njihovo postrojavanje u krugu kasarne, nakon čega su oko 19 časova pripadnici ZNG ušli u kasarnu iz koje se više nije pružao nikakav otpor.
Po ulasku u kasarnu, Jure Šimić, u svojstvu predsednika Kriznog štaba Bjelovara, naredio je da se zarobljeni vojnici i starešine skinu do pojasa, a potom je iz stroja izveo komandanta Kovačevića i njegove pomoćnike, potpukovnika Miljka Vasića i kapetana prve klase Dragišu Jovanovića, odveo ih pedesetak metara dalje od stroja i u svakoga ispalio po dva metka iz pištolja, usmrtivši ih na licu mesta. Pored trojice pomenutih oficira, u toj kasarni poginula su još šestorica pripadnika JNA, a 59 oficira, podoficira i građanskih lica na službi u JNA i oko 250 vojnika je zarobljeno. Šestorica zarobljenih pripadnika JNA izdvojena su i zatvorena u policijsku stanicu, odakle su ih, četiri dana kasnije, izvela uniformisana lica sa fantomkama na glavama i streljali ih iste noći u šumi Česma, nedaleko od mesta Malo Korenovo.
Dok je trajala borba za kasarnu na Vojnoviću, tridesetčetvorogodišnji major JNA Milan Tepić, komandant skladišta borbenih sredstava Barutana u selu Bedenik, nedaleko od Bjelovara, s ciljem sprečavanja njegove predaje pripadnicima ZNG, digao ga je u vazduh sa 170 tona eksplozivnih sredstava, i tom prilikom su stradali i on i vojnik, devetnaestogodišnji Stojadin Mirković, koji, uprkos Tepićevoj naredbi, nije hteo da se preda. Hrvatska strana je potvrdila gubitak 11 svojih vojnika, zbog čega su, posle predaje, iz osvete, streljali komandira straže na tom objektu, starijeg vodnika Ranka Stevanovića. Iza majora Tepića ostali su supruga, sin od osam i kćer od devet godina.
Predsedništvo SFRJ je krajem 1991. proglasilo majora Milana Tepića narodnim herojem, poslednjim i jedinim u proteklom ratu. Njegovo ime danas nose ulice i kasarne u gradovima širom Srbije i Republike Srpske, a u njegovu čast Vojska Republike Srpske je ustanovila poseban Orden za zasluge u ratu.
U Komlencu kod Kozarske Dubice, rodnom mestu majora Milana Tepića, i ove godine, uz prisustvo članova njegove porodice, obeležena je godišnjica njegove herojske pogibije.
Dan kada je poginuo major Tepić u Bjelovaru se slavi kao Dan grada i kao Dan bjelovarskih branitelja. Neki hrvatski mediji, u slavljeničkom zanosu, žestoko kritikuju odnos Srba prema majoru Tepiću, nazivajući ga ratnim zločincem nad hrvatskim narodom.
Da li je čin Milana Tepića zaista herojski?
Gledajući s pozicija tadašnje države SFRJ, u kojoj je jedina legalna vojska bila JNA, čin majora Tepića je nesumnjivo bio herojski. Naime, svesno žrtvovanje sopstvenog, jedinog i neponovljivog, života zarad viših, državnih i nacionalnih, interesa, vodeći pri tom računa da se spase životi saborcima, a neprijatelju nanesu što veći gubici, može se okvalifikovati samo kao junački čin, što je sinonim i za herojstvo.
U srpskom narodu, barem od Kosovskog boja i Miloša Obilića, pa preko Stevana Sinđeliha, koji su, potpuno svesno, prvi krenuvši da ubije turskog sultana, a drugi dižući u lagum barutanu sa sobom ali i sa svojim i neprijateljskim vojnicima, žrtvovali i svoj život, izgrađen je stereotip junaka. Turci su Obiliću odrubili glavu ali su mu istovremeno iskazali divljenje i poštovanje na činu hrabrosti, dok su od glava mrtvih Sinđelićevih saboraca, iz osvete i straha sazidali Ćele-kulu. Dižući u lagum 175 tona eksploziva sa sobom i neprijateljskim vojnicima, major Tepić je potvrdio takav stereotip srpskog junaka.
Tepić je i vojnik koji je položio zakletvu da će državu, koja se zvala SFRJ, čuvati i braniti i od spoljnog i od unutrašnjeg neprijatelja, a žrtvovanjem sopstvenog života sačuvao je vojničku čast na najbolji mogući način. Uz dužno žaljenje svih izgubljenih života, mišljenja sam da Srbi, s obe strane Drine, s punim pravom odaju počast Tepićevom žrtvovanju i njegovom junaštvu kroz već pomenute forme, što je uobičajeno i kod drugih naroda. Oni koji to ne razumeju, očito imaju problem sa državnim, nacionalnim i vojničkim identitetom.
(Politika, 8. oktobra 2013. godine)
Preneto iz knjige Save Štrbca „Hronika prognanih Krajišnika III“, Banja Luka, 2015.
Povezani tekstovi
