BEOGRAD, 10. DECEMBRA /SRNA/ – Sutra će biti navršene 24 godine od zločina u selu Paulin Dvor kod Osijeka, gdje su pripadnici Hrvatske vojske ubili 18 civila, od kojih 17 Srba i jednog Mađara, prosječne starosti 64 godine, ali do sada niko za ovaj zločin nije odgovarao po komandnoj odgovornosti, niti za prikrivanje, organizovanje i premještanje leševa žrtava.
Među ubijenima je bilo osam žena i četiri bračna para, a samo iz porodice Katić ubijeni su 82-godišnji Mitar i njegova dva sina Milan i Petar, snaha Bosiljka i rođaka Draginja – saopštio je Dokumentaciono-informativni centar “Veritas”.
U noći između 11. i 12. decembra 1991. godine više pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske upalo je u kuću Andrije Bukvića u selu Paulin Dvor kod Osijeka, u kojoj su bili u nekoj vrsti kućnog pritvora stariji mještani, uglavnom, srpske nacionalnosti.
Hrvatski vojnici su iz automatskog oružja i ručnim granatama, zbog odmazde za smrt saborca, ubili 18 civila.
Nakon mučnog ubistva nedužnih civila, 17 posmrtnih ostataka je odvezeno sa mjesta zločina i skriveno na prostoru vojnog skladišta Lug kod Čepina, tako što je “grobnica” prekrivena starim rashodovanim vozilima, dok je na mjestu zločina ostavljen skalpirani leš Dare Vujnović /57/, koja je zetečena i ubijena van “kuće smrti”.
Sutradan ujutro zločinci su kuću Andrije Bukvića, s ciljem uništavanja tragova zločina, eksplozivom sravnili sa zemljom.
Istoga dana iz svoje kuće, koja je bila pod stražom, nestala je bolesna i nepokretna starica Milka Lapčević /81/, čije je tijelo početkom marta 1992. godine pronađeno smrznuto u jarku u blizini sela Hrastin, oko 2,5 kilometra udaljeno od njene kuće.
Za ovaj zločin ubrzo je saznao i komandant operativne zone, pukovnik Karl Gorinšek, i odmah o svemu obavijestio Glavni štab Hrvatske vojske i “pro forme” naredio istragu, koja se pretvorila u strogo čuvanu tajnu.
O ovom zločinu se ponovo počelo govoriti tek krajem novembra 1996. godine, kada je tadašnji komandant Drugog zbornog područja, general Đuro Dečak, od tadašnjeg šefa Hrvatske izvještajne službe /HIS/ Miroslava Tuđmana tražio mišljenje o prelokaciji posmrtnih ostataka, a ubrzo poslije toga, 12. decembra, počinje njihova ekshumacija i “pakovanje” u bijelu plastičnu burad.
Sredinom januara 1997. godine na sastanku koji je u strogoj tajnosti održan u Osijeku, za novu “grobnicu” žrtava iz Paulin Dvora odabrana je oko 500 kilometara udaljena lokacija Rizvanuša na Velebitu, nedaleko od Gospića.
Pod nadzorom hrvatske Sigurnosno-informativne službe /SIS/, na čijem je čelu tada bio pukovnik Ante Gugić, i uz pratnju i znanje Kriminalističkog sektora Vojne policije, kojim je rukovodio major Ante Glavan, transport, kako su naveli, “opasnog tereta” obavila je Karlovačka inženjerijska brigada Hrvatske vojske.
Posmrtne ostatke paulindvorskih žrtava na lokaciji Rizvanuša pronašli su i ekshumirali istražioci Haškog tribunala u maju 2002. godine.
Godinu dana kasnije, porodice su ih identifikovale na Zavodu za sudsku medicinu u Zagrebu i većinu od njih sahranile u zajedničku spomen-grobnicu u njihovom selu, koju su sami izgradili i finansirali.
Posmrtni ostaci Milke Lapčević ekshumirani su u junu 2006. godine sa Centralnog groblja u Osijeku, identifikovana je u oktobru iste godine i sahranjena na istom groblju.
Na ovu grobnicu su 4. novembra 2010. godine, tadašnji predsjednici Srbije i Hrvatske, Boris Tadić i Ivo Josipović, položili vijence.
Zbog ratnog zločina nad civilima u Paulin Dvoru u martu 2003. godine optužena su samo dvojica pripadnika 130. brigade Hrvatske vojske, kao neposredni izvršioci, iako ih je bilo mnogo više.
Na suđenju, koje je potrajalo sve do 2013. godine, pravosnažno su osuđena obojica optuženika – Nikola Ivanković na 15, a Enes Viteškić na 11 godina zatvora.
Iako su protekle 24 godine od zločina u Paulin Dvoru, hrvatsko pravosuđe za ovaj zločin još nikoga nije procesuiralo po komandnoj odgovornosti, kao ni one koji su prikrivali, odnosno naredili, organizovali i realizovali premještanje posmrtnih ostataka žrtava.
Povezani tekstovi
