Po opisu iz optužnice, najteža inkriminacija se desila u februaru 1993. u kampu “Alfa”, gde su po Kapetanovom nalogu mučena pa ubijena dvojica zarobljenih hrvatskih vojnika
ŽUPANIJSKO državno odvjetništvo (tužilaštvo) u Splitu 8. januara tekuće godine objavilo je optužnicu protiv Dragana Vasiljkovića, zvanog Kapetan Dragan, zbog krivičnih dela ratnog zločina protiv ratnih zarobljenika i ratnog zločina protiv civilnog stanovništva, koji je pre šest meseci, nakon devet i po godina provedenih u ekstradicionom pritvoru u Australiji, izručen u Hrvatsku.
Postupak protiv Kapetana aktivno pratim od početka njegovog procesuiranja, o čemu sam pisao u ovom listu pre godinu dana u istoj rubrici (“Nema dokaza protiv Kapetana”, 9. januar).
U tom tekstu sam utvrdio da dokazi protiv Kapetana, koji su bili prikupljeni do tada, ni pred hrvatskim pravosuđem nisu dovoljni ni za optuženje, a kamoli za osuđujuću presudu. A to mislim i sada nakon što sam izvršio uvid u pomenutu optužnicu i uporedio je sa tadašnjim stanjem spisa. Naime, već na prvi pogled se uočava da se optužnica razlikuje od istražnog rešenja samo po nekim kozmetičkim izmenama i dodacima.
Kada bi opis “mučenja” zarobljenika u zatvoru na kninskoj tvrđavi bio istinit, teško da bi bilo koji nepristrani sud u njemu mogao pronaći elemente krivičnog dela ratnog zločina. Naime, najteže opisano mučenje svodi se na udarac nogom po nosu jednog zarobljenika od čega mu je potekla krv iz nosa. Ako bi to bila “mera” za ratni zločin, očekujem da će po istom aršinu biti procesuirani i svi upravnici i čuvari hrvatskih zatvora za vreme rata, gde su mučenja ličila na doba najcrnje inkvizicije sa čestim smrtnim ishodom.
Slično je i sa inkriminisanim događajem u Glini i oko nje u julu 1991. Opis dela nije ništa drugo do opis jedne bitke u kojoj se prikazuju aktivnosti jedne, tada pobedničke strane, na kojoj se nalazio Kapetan u komandnoj ulozi, i posledica na drugoj, tada gubitničkoj strani, koja je sada u ulozi i tužioca i sudije. Ako bi to bila “mera” za ratni zločin, očekujem da će po istom aršinu biti procesuirani komandanti svih ratnih akcija HV na delove RSK, gde su i razaranja i pljačkanja i ubistva civila bila mnogostruko teža i veća.
Po opisu iz optužnice, najteža inkriminacija se desila u februaru 1993. u kampu “Alfa” u Bruškoj pored Benkovca, gde su po Kapetanovom nalogu mučena pa ubijena dvojica zarobljenih hrvatskih vojnika. Ovakvo delo bi svaki sud na svetu okvalifikovao kao ratni zločin protiv ratnih zarobljenika. Međutim, odgovorno tvrdim, kao tadašnji predsednik Komisije Vlade RSK za razmene zarobljenika, da u kampu “Alfa” u Bruškoj nije ubijen nijedan hrvatski vojnik.
Optužbu za ovo delo tužilaštvo isključivo temelji na iskazima svedoka Pere Dragišića, prvom koji je dao još u avgustu 1998. kada je progovorio o ovom događaju u šibenskom zatvoru, u koji je dospeo po prekršajnoj kazni zbog ilegalnog ulaska u Hrvatsku, i drugom datom u maju prošle godine pred nadležnim tužilaštvom kojom prilikom je potvrdio svoj raniji iskaz. Ovaj drugi put je na saslušanje u Šibenik došao iz Plavna pored Knina gde čuva ovce jednom Srbinu povratniku. U prošlogodišnjem zapisniku o saslušanju navodi se da je ovaj svedok rođen u Kninu pre 58 godina, da mu se otac zove Milan, da je do rata radio kao skretničar i da je živio u Kovačiću kod Knina. “Veritas” je doznao da ovaj svedok potiče iz zaseoka Torbički Vagan sa tromeđe Like, Dalmacije i Bosne, u kojem su živeli isključivo Srbi.
Dakle, Srbin Pero tvrdi da je bio kuvar u kampu “Alfa” i da je video i čuo kada su 24. ili 25. februara 1993. dvojica Kapetanovih vojnika, Petričević Zoran i Radišić Dragan, obojica rodom iz Srbije, jednom kampanjolom dovezli dvojicu hrvatskih vojnika kojima je Kapetan dozvolio i da ih muče, a potom i likvidiraju i mrtve utovare u istu kampanjolu i odvezu “negde” van kampa. Ti hrvatski vojnici u optužnici nemaju ime i do danas im se ne zna mesto ukopa. Bez obzira na te nepoznanice, Hrvati ih uporno i dalje traže.
Kvaka je u tome što se “krunskog” svedoka Pere Dragišića niko od onih koji su zaista bili u kampu ne seća ni po imenu ni po liku sa fotografije. Niko se, uključujući i Kapetana, ne seća ni one dvojice navodnih ubica. “Revnosni” svedok Pero tvrdi da su od domaćih u kampu bili samo on i njegov rođak Dragišić Milorad, a svi ostali da su bili iz Srbije. Ovu tvrdnju će demantovati svi koji su iole poznavali prilike u kampu, jer su uglavnom u njemu i bili domaći ljudi.
Neka ovaj moj tekst bude i poziv svima onima koji bilo šta znaju o pomenutom događaju u kampu “Alfa”, uključujući i imenovane učesnike, da se jave “Veritasu” kako bi odbranili Kapetana od ove očite podvale “njegovog kuvara” u režiji hrvatskog pravosuđa.
Tvrdeći da prikupljeni dokazi protiv Kapetana nisu dovoljni ni za optuženje, a kamoli za osuđujuću presudu, naravno da nisam tvrdio da optužnica neće ni biti podignuta, kao što ni sada ne tvrdim da osuđujuća presuda neće biti donesena, bar u prvom krugu suđenja.
Povezani tekstovi
