Dana 31. oktobra 1991. godine, napadom na TO Grubišno polje, započela je akcija hrvatske paravojske pod kodnim nazivom „Otkos-10“, koja je imala za cilj likvidirati ili protjerati Srbe sa područja istočne Bilogore, smještenog na sjeverozapadu Hrvatske u trouglu između Bjelovara, Daruvara i Virovitice.
Narod istočne Bilogore, ocjenivši da malobrojne srpske snage, njih oko 400, neće moći dugo izdržati pritisak preko šest puta brojnijih hrvatskih formacija ojačanih tenkovima i dalekometnom artiljerijom, a poučen istorijskim iskustvom iz Drugog svjetskog rata, kada su ih ustaše odvodili i ubijali u logorima Jadovno i Jasenovac, krenuo je u egzodus spašavajući gole živote. Toga i narednog dana, kompletno stanovništvo iz 23 i jedan broj žitelja iz još 15 sela, napustilo je to područje i u izbegličkoj koloni, u kojoj se našlo oko 4.000 ljudi i preko 600 različitih vozila, prešlo u Bosnu, u kojoj se još nije ratovalo. Među njima je bilo i oko 250 pripadnika drugih nacionalnosti, Hrvata, Čeha, Mađara i Roma, dio njih u mješovitim brakovima sa Srbima.
Poslije povlačenja Srba iz istočne Bilogore, uslijedila su ubistva preostalih stanovnika, pljačka, paljevine i miniranja kuća, uključujući i sela u kojima ranije nije ni bilo otpora. U najboljoj ustaškoj tradiciji iz 1941., nastavljeno je rušenje i devastacija pravoslavnih hramova tako da su do temelja izgorjele drvene crkve bilogorskog stila, jedinstveni spomenici kulture nulte kategorije pod zaštitom UNESCO-a: hram sv. Dimitrija u Rastovcu, sagrađen prije 1700. god. i Uspenije Presvete Bogorodice u Donjoj Rašenici iz 1709. godine.
Na području istočne Bilogore, u ratu i poraću, od 1991. do 1997. godine, koliko je do sada utvrđeno, život je izgubilo 65 osoba, većinom srpske nacionalnosti i onih koji su bili u rodbinskim vezama sa srpskim porodicama. Od ukupnog broja stradalih 39 je civila, od kojih je 17 ubijeno prije akcije „Otkos-10“ tokom kampanje zastrašivanja i zlostavljanja, te 24 pripadnika TO, dok su dvojica Srba likvidirana iako su ostali u hrvatskoj vojsci i policiji.
Do Drugog svjetskog rata na području istočne Bilogore živjelo je 18.000 žitelja srpske nacionalnosti, a poslije ustaških zločina u Drugom i onih počinjenih u posljednjem ratu, 2005. godine, po podacima Mitropolije zagrebačko-ljubljanske, preostalo ih je 1.170, uglavnom starijih osoba, dok ih je popis stanovnštva u aprilu 2011. dočekalo manje od 1.000.
Za navedene zločine nad Srbima počinjene u istočnoj Bilogori, još niko nije odgovarao ni pred Haškim tribunalom ni pred hrvatskim sudovima.
Veće za ratne zločine u Beogradu osudilo je Veljka Marića, pripadniku ZNG, na kaznu zatvora od 12 godina zbog krivičnog djela ratnog zločina protiv civila zato što je 31. oktobra 1991. godine u selu Rastovac u opštini Grubišno Polje hitcima iz vatrenog oružja ubio Petra Slijepčevića (1926) u porodičnoj kući u prisustvu supruge Ane, koju izdržava u KPZ Sremska Mitrovica. U međuvremenu je protiv Marića proširena istraga zbog sumnje da je tokom septembra 1991. godine, u prostorijama Srednjoškolskog centra u Grubišnom Polju, koji su pripadnici ZNG koristili kao pritvor, mučio i povređivao zatvorenike srpske nacionalnosti. Na teret mu se stavlja ubistvo Miće Vasiljevića kome je nožem prerezao stomak i ubistvo Vladimira Kučere (1968), kao i mučenje Zvjezdana Mačka.
U crkvi Svetog Marka u Beogradu, u organizaciji Zavičajnog udruženja “Bilogora”, u nedelju 2. novembra 2013., sa početkom u 11,00 časova, služiće se parastos stradalim u Grubišnom polju i istočnoj Bilogori u periodu od 1991. do 1997. godine.
U Beogradu i Banja Luci, 30.10. 2014.
P R E D S J E D N I K
Savo Štrbac
Povezani tekstovi
