Dokumentaciono-informacioni centar “Veritas” saopštio je, povodom 26 godina od zločina nad Srbima u Gospiću, da porodice ubijenih sa pravom danas postavljaju pitanje koliko bi jedan hrvatski vojnik trebalo da ubije srpskih civila i na koji način da bi dobio maksimalnu kaznu zatvora.
U saopštenju je navedeno da porodice 124 Srba, likvidiranih uglavnom 17. i 18. oktobra 1991. godine, posebno uznemirava i onespokojava saznanje da su sva trojica osuđenih već odavno na slobodi dok se, s druge strane, ništa ne preduzima u pronalaženju posmrtnih ostataka još 74 Gospićana srpske nacionalnosti.
U “Veritasu” naglašavaju da se 26 godina od zločina u kojem su ubijene i 34 žene, 10 bračnih parova i četiri para, odnosno jedan roditelj i dijete, postavlja pitanje zašto nisu procesuirani i ostali za koje je “van svake sumnje” u tom sudskom postupku utvrđeno da su planirali, hapsili i učestvovali u likvidacijama gospićkih Srba po komandnoj ili individualnoj odgovornosti.
“Takvih je više desetina, od kojih su neki i danas na visokim funkcijama i položajima u hrvatskoj vojsci, policiji i vlasti”, upozoravaju u “Veritasu”
Hrvatska vojska i policija su u Gospiću i okolnim mjestima u jesen 1991. godine, uglavnom pod maskama, odvodili srpske civile iz njihovih kuća i stanova i likvidirali ih raznim načinima i na više mjesta.
Do sada su pronađeni i sahranjeni posmrtni ostaci 50 likvidiranih, dok se za ostalima još traga.
O likvidacijama srpskih civila bio je upoznat cijeli politički, vojni i policijski vrh Hrvatske.
Nakon što su pripadnici ЈNA, krajem decembra 1991. godine pronašli 24 polugljenisana tijela srpskih civila u zoni razdvajanja sukobljenih strana, upoznati su, preko poznatih svjetskih medija i humanitarnih organizacija, i predstavnici međunarodne zajednice, pod čijim je “pritiskom” tadašnji predsjednik Hrvatske Franjo Tuđman naredio istragu o tim likvidacijama.
Iako su prikupljeni dokazi ukazivali na naredbodavce i izvršioce tih ubistava, slučaj je vrlo brzo stavljen ad akta, a tijela ubijenih su iz primarnih premještana u sekundarne grobnice.
Tužilaštvo Haškog tribunala je ubrzo po osnivanju vodilo intenzivnu istragu o ovom događaju i slučaj je, prije nego je optužnica podignuta, ustupljen hrvatskom pravosuđu.
Županijsko državno tužilaštvo u Rijeci je u martu 2001. godine podiglo optužnicu protiv pet pripadnika hrvatske vojske i policije zbog ratnog zločina nad civilima, bezrazložnog hapšenja i likvidacije najmanje 50 lica.
Pravosnažnom presudom Županijskog suda u Rijeci, iz marta 2003. godine, osuđeni su tadašnji sekretar Operativnog štaba u Gospiću Tihomir Orešković, na 15 godina, tadašnji komandant 118. brigade HV Mirko Norac, a na 12 godina i komadant Druge bojne Stjepan Grandić.
Istom presudom sud je, u nedostatku dokaza, oslobodio Norca, Oreškovića i Ivicu Rožića za likvidaciju trojice Srba iz Karlobaga, koji su 25. oktobra 1991. godine odvezeni i ubijeni na lokalitetu Crni dabar na Velebitu, dok je protiv Milana Čanića zbog odustajanja tužioca, odbio optužbu.
U gradu Gospiću je, prema popisu stanovništva iz 1991. godine, živjelo 9.025 žitelja, među kojima je bilo 36 odsto Srba i tri odsto Јugoslovena.
Prema popisu iz 2011. godine, u tom gradu živjelo je 12.745 žitelja, među kojima je nešto manje od pet odsto Srba, dok Јugoslovena i nema.
Povezani tekstovi
