Goran Hadžić je, tvrdi njegov bivši prijatelj i stranački kolega Borivoje Savić, u proleće 1991. godine “potpao pod uticaj Slobodana Miloševića”, a na primedbe da mu to “šurovanje” nije potrebno, odgovarao je da je Milošević “dobar čovek i veliki Srbin”. Svedok kaže da je usledio rat u Hrvatskoj uz aktivno učešće Beograda i dobrovoljaca iz Srbije
Suđenje bivšem predsedniku takozvane Republike Srpska Krajina Goranu Hadžiću nastavljeno je danas iskazom njegovog školskog prijatelja i kolege iz Srpske demokratske stranke Borivoja Savića. Obojica su bili među osnivačima odbora SDS u Vukovaru, a potom su zajedno uhapšeni i pretučeni od strane hrvatske policije 31. marta 1991. godine na Plitvicama po povratku sa sednice glavnog odbora u Obrovcu. Nakon oporavka u zatvorskoj bolnici, po odluci vrha hrvatskog MUP pušteni su na slobodu.
Prethodni svedok optužbe – predstavnik Srba iz Zapadne Slavonije Veljko Džakula – tvrdio je da je Hadžić do pomenutog hapšenja bio “tolerantan i demokratičan”, spreman na pregovore sa hrvatskim vlastima, a da se nakon toga radikalizovao i odlučio da ide “u rat sa Hrvatima”.Nešto slično izjavio je i Borivoje Savić u svojoj izjavi tužiocima, navodeći da je posle hapšenja”prekinuo sve veze sa Hadžićem” jer je ovaj “potpao pod uticaj Slobodana Miloševića”.
Ukazujući da je Hadžić i pre hapšenja zastupao radikalne stavove, tužilac je predočio video zapis zasedanja vukovarskog odbora SDS iz januara 1991. godine u kojem preti da će “prekinuti sve odnose Srba i Hrvata ako se Hrvati ne odreknu ustaša” i protivi se dijalogu sa Zagrebom navodeći “da je dijalog za ljude a da sa neljudima nema razgovora”. Ocenjujući tadašnji nastup optuženog, svedok je rekao da se radilo o “uobičajenoj retorici za dobijanje aplauza” i da je on bio protiv takvih “nepotrebnih egzibicija” Hadžića.
Savić kaže da je nakon dolaska na vlast Hrvatske demokratske zajednice, srpski narod bio u strahu od ponavljanja zločina iz Drugog svetskog rata i da je poseban razlog za zabrinutost predstavljala promena ustava u kojem Srbi više nisu bili konstitutivni narod, već nacionalna manjina. Ipak, on je, kaže, bio za dijalog sa vlastima u Zagrebu, a ne za politiku Hadžićevog okretanja Beogradu. Kaže da ga je jednom prilikom pitao “šta mu znači to šurovanje saMiloševićem”, na šta je dobio odgovor da je Milošević “dobar čovek i veliki Srbin koji ništa ne radi iz političkih interesa”.
U sudnici je pušten još jedan video snimak s početka novembra 1991. godine u kojem Goran Hadžić u razgovoru sa novinarom TV Beograd opisuje vojnu situaciju u Istočnoj Slavoniji i navodi da očekuje “skoro oslobađanje Vukovara”. Tada je naveo i da je u to područje na poziv lokalnih vlasti došlo mnogo dobrovoljaca iz Slavonije, ali i iz Srbije, od kojih se “posebno ističe beogradska grupa”. Svedok je rekao da je u štabu Teritorijalne odbrane u Šidu, smeštenom u prostorijama Miloševićeve Socijalističke partije Srbije, uz povremeno prisustvo pomoćnika ministra savezne policije Mihalja Kertesa vršen prijem, naoružavanje i slanje na front dobrovoljaca, među kojima su prednjačili ljudi poreklom iz Istočne Slavonije.
U drugom delu zasedanja počelo je unakrsno ispitivanje svedoka.
Povezani tekstovi
