BEOGRAD – Biblioteka Srpske akademije nauka i umetnosti posvetila je današnju Tribinu predstavljanju knjige “Totalni genocid” (Nezavisna država Hrvatska 1941-1945) akademika Dinka Davidova u izdanju Zavoda za udžbenike, a s obzirom na veliko interesovanje, morala je da preseli publiku u veliku salu SANU.
Upravnik biblioteke SANU akademik Miro Vuksanović u svojoj kratkoj besedi naslovljenoj “Knjiga u crnini” istakao je da je tekst istinit iako ima “teški naslov”. Vuksanović je ispričao da je upravo na internetu u Vikipediji našao tekst o vremenu NDH u kome je “izneta istina” da je tokom ove hrvatske fašističke države “značajno popravljen položaj Srba, da je to bila demokratska tvorevina, da su partizani pobili jasenovačke logoraše, a da je hrvatska crkva širila ljubav prema inovercima dok srpski istoričari te zločine pripisuju nevinim ustašama”. On je dodao, da je ovakva “bezočna podvala” osuđena i u zagrebačkoj javnosti.
Govoreći o knjizi, akademik Vasilije Krestić je podsetio da je Davidov ceo radni vek posvetio izučavanju srpskih kulturno istorijskih spomenika i pre nekoliko decenija, počeo je da sabira građu o srpskim sakralnim objektima koje su uništile, oštetile ili opljačkale ustaše na teritoriji koja je bila NDH.
“Davidov je odlučio da otrgne od zaborava ustaške zločine prema srpskim verskim spomenicima, da ih, koliko je to moguće, što uverljivije razobliči i da spreči one koji su spremni na zaborav i namerno zataškavanje i umanjivanje, i pokazao pune razmere zločina”, istakao je Krestić.
Prema Krestićevom tumačenju, Davidov je odlučio da štampa ovu knjigu, jer smatra da je uništavanje srpskih crkveno istorijskih spomenika, nedovoljno poznato ili sasvim nepoznato, “blagodareći posleratnom komunističkom diktatu o zaboravu istine, zbog čega je pojam genocid hrvatskih ustaša bio osuđen na zaborav”. Krestić citira autora da je “komunistička politička oprosnica na čijoj je osnovi građeno bratstvo i jedinstvo, nastojala da obmanama sakrije istinu o genocidu, ne samo u zemlji, nego i u posleratnoj Evropi”.
Po Krestićevoj oceni, ni u jednom delu Evrope tokom Drugog svetskog rata nije uništeno toliko kulturno-umetničkih spomenika, kao na tlu NDH, jer zvanična statistika beleži da je od 1941. do 1945. razrušeno i spaljeno, oskrnavljeno i opljačkano više od 450 srpskih pravoslavnih hramova u kojima su uništeni monumentalni ikonostasi, hiljade ikona, nebrojeno rukopisa i unikatnih knjiga, među kojima su i knjige rođenih i umrlih i obimna arhivska građa. On je to nazvao “kulturocidom koji je učinjen nad Srbima od strane ustaša koji su se ponosili hiljadugodišnjom kulturom a izveden je po davno smišljenom planu i s jasnim ciljem”.
U knjizi kako piše autor “prikrivanje pravih izvršilaca genocida nad srpskim narodom i njegovim kulturnim nasleđem, započelo je odmah po okončanju rata, a umesto da se navedu Pavelićeve ustaše, krivica je prebačena na nemačke okupatore”.
Davidov u knjizi tvrdi da je prava istina da su ustaše uništile 90 posto srpskih istoriskih znamenitosti, a nemačke jedinice manje od 10 odsto i to u borbama koje su vođene u Sremu. Da ne treba kriviti Nemce, Davidov kao argument navodi da to nisu činili u Srbiji niti italijanska vojska u Dalmaciji, ni Mađari u okupiranoj Bačkoj.
Autor knjige ne oslobađa krivice ni hrvatski Zavod za zaštitu spomenika, koji je izbegavao da izvrši svoju profesionalnu obavezu i prikupi podatke o uništenim i oštećenim srpskim spomenicima kulture.
On je čak naveo nekoliko primera da su posle rata uklonjene i ruševine crkava a materijal upotrebljen za gradnju zadružnih domova. Davidov je sredinom osamdesetih obišao područje nekadašnje NDH i snimio 250 crkvenih ruševina i konstatovao “da su to verodostojni dokumenti o jednom tužnom, mučnom, nečasnom, duhovnom i političkom stanju u nekadašnjoj SFRJ a posebno u Hrvatskoj”. U svom prikazu, akademik Krestić, se osvrnuo i na onaj deo knjige posvećen pitanju prisilnog pokatoličenja Srba tokom Drugog svetskog rata, ali i odnosu hrvatskih vlasti tokom devedesetih prema Srbima.
Autor knjige, nastavio je Krestić, postavlja pitanja: kada će istina o totalnom genocidu u NDH biti obelodanjena u hrvatskoj istoriskoj nauci, da li će rimokatolička crkva priznati zločine svojih hrvatskih kolega i kada će hrvatski političari prihvatiti istinu o totalnom genocidu (1941-1945), ili će omogućiti da genocid i dalje “zastereva” ?
Autor knjige je kazao da je tek nedavno našao u rukopisima pisca akademika Meše Selimovića, da je on u partizanima, gledajući pustoš oko sebe, konstatovao “ništa nije dobro što će ostati neobjašnjeno i istorija se ne gradi na prećutkivanju”. Davidov je dodao da bi ovo bio pravi moto za njegovu knjigu.
Povezani tekstovi
