Zločin nad Tihomirom Blagojevićem bio povod za agresiju na Zapadnu Slavoniju
BITAN deo Sporazuma o ekonomskim odnosima RSK i RH, potpisanog 2. decembra 1994, odnosio se na otvaranje auto-puta Zagreb – Beograd, koji je delom prolazio preko teritorije Zapadne i Istočne Slavonije pod srpskom kontrolom, koji je i otvoren 19. decembra iste godine.
Tako su ovaj auto-put počeli koristiti i Srbi i Hrvati uz garancije Unprofora, koji će Rezolucijom SB UN 981 od 31. marta 1995. promeniti naziv u UNKRO (Operacija UN o povratku poverenja u Hrvatsku).
Za Srbe je bilo najinteresantnije otići na najbližu benzinsku pumpu u Hrvatskoj gde su mogli točiti gorivo, kojeg je nedostajalo u Krajini, u neograničenim količinama, naravno za nemačke marke. Bilo je i onih koji su išli i iz znatiželje. Najposećenija pumpa bila je ona između Okučana i Nove Gradiške kod motela “Slaven”.
Zbog nekih nesporazuma oko realizacije pomenutog sporazuma, predsednik RSK Milan Martić, odlukom od 24. aprila, naredio je zatvarenje auto-puta na 24 časa. Međutim, kada je hrvatska strana zapretila da će silom otvoriti put, narednog dana je ponovo otvoren i bio u funkciji sledeća tri dana do incidenta u kojem je ubijen Srbin Tihomir Blagojević (25), iz sela Smrtići kod Okučana.
Jedan od očevidaca događaj je ovako opisao: “Dana 28. aprila 1995. dvojica drugara Saša Brkić i Tihomir Blagojević došli su na pumpu kod motela ‘Slaven’ da popiju piće i malo se zezaju sa mladom prodavačicom koja je radila u prodavaonici, a usput da promatraju i šta se dešava na pumpi. U nekom momentu, Saša krene prema prodavnici, a Tihomir ostane sam da sedi na klupi. Kada je Saša odmakao, mladić koji je stajao nedaleko od njih priđe Tihomiru iza leđa, uhvati ga jednom rukom za glavu, a drugom mu dva puta snažno zabije veliki nož u prsa i još jednom u ruku. Tihomir je uspeo samo reći ‘ubode me’ te se srušio i hropćući u vlastitoj krvi izdahnuo pre nego je Saša dotrčao do njega. Ubica je mirno vratio nož za pojas i otišao. Sve je ovo posmatralo više od trideset ljudi što Hrvata što Srba, ali niko se nije usudio prići mrtvom Tihi.”
Posle opisanog incidenta noću 28/29. aprila na delu auto-puta koji prolazi preko srpske teritorije pucalo se na vozila koja su se, uprkos tome što je UNCIPOL zabranio saobraćaj, i dalje kretala auto-putem, a tom prilikom je nekoliko građana hrvatske nacionalnosti ubijeno. Nekolicinu putnika hrvatske nacionalnosti sa nekoliko prijatelja zarobio je Tihomirov brat i držao ih kao taoce do narednog dana dok mu nije predat bratovljev leš, kojeg su sahranili 30. aprila u rodnom selu.
Istoga dana, na sastanku hrvatske i krajinske delegacije na aerodromu Pleso u Zagrebu, odlučeno je da se auto-put ponovo otvori 1. maja u 6.00. Međutim, Hrvatska je, koristeći činjenicu zatvaranja auto-puta, ponovo, po ranije više puta oprobanom receptu, izvršila novu agresiju na RSK, odnosno na srpsku oblast Zapadna Slavonija. Akciju poznatu pod kodnim nazivom “Bljesak”. Reč je o dugo i detaljno pripremanoj akciji u koju se uklapa pomenuti incident od 28. aprila, a zatvaranje auto-puta je iskorišćeno kao opravdanje pred međunarodnom javnošću za vojnu intervenciju. O tome svedoči i sad pokojni general Janko Bobetko, tadašnji načelnik Glavnog štaba Hrvatske vojske, koji u svojoj knjizi “Sve moje bitke” navodi da je još u decembru 1994. sve bilo spremno za ovu akciju i da se čekao samo pogodan povod, ponosno uzvikujući: “Bljesak je moja simfonija, jer sam svaki detalj predvidio i gotovo se sve odvijalo kako sam mislio”.
Tihomirov ubica se zove Vlado Gavrić, rodom iz Gornjih Bogićevaca, koji je u vreme ubistva imao nepunih osamnaest godina. Mnogi izvori tvrde da su se ubica i žrtva odranije poznavali. Uostalom, prilikom prvog saslušanja priznao je ubistvo izjavivši da je Tihomira ubio “iz osobnih razloga jer je znao da je Srbin”. Odmah je pušten da se brani sa slobode.
Nakon što je županijski državni odvjetnik (tužilac), Rudolf Maček iz Požege, podigao optužnicu protiv Gavrića za ubistvo Blagojevića, tadašnji hrvatski predsednik Franjo Tuđman pomilovao je ubicu tako što ga je oslobodio od daljeg krivičnog progona, na osnovu čega je i Županijski sud u Požegi, rešenjem od 4. juna iste godine, doneo odluku o obustavi postupka.
Mnogi zapadnoslavonski Srbi smatraju da upravo ovakav postupak prema ubici upućuje na zaključak de je ubistvo Tihomira Blagojevića naručio vrh hrvatske državne vlasti kako bi isprovocirali događaje koji su kasnije usledili. A samo tri dana kasnije usledila je agresija na SAO Zapadna Slavonija, zaštićenu zonu UN poznatu kao sektor “Zapad”, u kojoj je po sistemu “spržena zemlja” etnički očišćen prostor od oko 500 kvadratnih kilometara sa oko 15.000 proteranih i 283 ubijenih etničkih Srba, za koje, kao ni za ubistvo Tihomira Blagojevića, još niko nije odgovarao.
