D.I.C. Veritas

e-Veritas, 08.10.2019, Savo Štrbac: ZLOČIN U KARADŽIĆEVU

Na Veritasovoj agendi obilježavanja tužnih godišnjica iz devedesetih na području Hrvatske i bivše RSK nalazi se i 3. oktobar – dan kada je 1991. u selu Karadžićevu kod Vinkovaca  ubijeno 9 Srba. Najviše informacija o tom događaju dobili smo od mještanina Milenka Katića (1932). Evo njegove priče, koju smo zabilježili 14. novembra 2008. godine:

“Toga dana nalazio sam se u kući sa suprugom Radmilom (63), kada su u naše dvorište ušli Milan Naglić, Josip Sambolek i Branko Adžić, svi iz susjednog sela Jarmine, nastanjenog pretežno hrvatskim življem. Svu trojicu sam dobro poznavao pošto sam desetak godina radio u njihovom selu. Privučena galamom, Radmila je izašla u dvorište sa štapom, pošto se teško kretala nakon preživljenog šloga. Naglić joj je odmah iz puške pucao u usta, od čega je pala na dvorište. Kad sam je počeo dizati, Naglić mi je opsovao majku četničku i čizmom me udario u stomak i oborio na zemlju. Sambolek je prišao Radmili i nožem je preklao. Naglić me je bajonetom udario po glavi, a zatim me izvukao na ulicu i predao u ruke Adžiću, koji me udarcem šakom u glavu ponovo oborio na zemlju, a zatim skočio na mene i psujući mi četničku majku naredio da ustanem. Natjerali su me da onako okrvavljen hodam ulicom po selu. Tada sam vidio oko 40-50 hrvatskih vojnika i jedan transporter. Pored moje supruge, toga dana u selu su ubijeni: Kuzmanović Miroslav (27), Mirčeta Čedo (36), Mirčeta Svetozar (51), Petrović Dražen (26), Petrović Željko (33), Rajačić Bogdan (79), Šodolovac Zoran (36) i Tišma Radomir (41), dok je Trtica Stevan (71) tri dana kasnije umro od posljedica ranjavanja. U vrijeme napada u selu nije bilo srpske vojske. Mrtve smo pokupili i sahranili u Markušici iz bezbedonosnih razloga.”

Ovu priču Milenko je potkrepio i sa videozapisom u trajanju od dvadesetak minuta (autor Katanić Ivan, pripadnik JNA, koji je nakon napada ušao u selo), svojom medicinskom dokumentacijom i spiskom svjedoka, i Hrvata i Srba iz Karadžićeva, koji su bili pripadnici TO. Od Milenka smo doznali i da su Jarminčani istog dana ubili i svog komšiju Branka Kolića, koji nije htio da ide u akciju na Karadžićevo i babu Jelu Starinec, koja je imala unuka u Karadžićevu. Milenko nam je predao i kopiju tužbe, koju su 2005. on i njegov sin jedinac Milorad  podnijeli protiv Hrvatske pred Opštinskim sudom u Belom Manastiru zbog naknade štete za ubijenu suprugu i majku a Milenko i za svoje povrede, kao i zapisnik sa glavnog pretresa od 6. juna 2006, godine, na kojem se nalazi Milenkov svjedočki iskaz. Predao nam je i spisak trojice ubijenih Srba iz Karadžićeva (Radovan Kvočka, Đorđe Petrović i Đorđe Stojanović) koje su 9. oktobra iste godine kao pripadnike TO ubili pripadnici ZNG, te spisak još 14 Srba pobijenih u jesen 1991. na području Vinkovaca.

Sav taj materijal Veritas je u novembru 2008, na njihov zahtjev, dostavio Tužilaštvu za ratne zločine u Beogradu. Milenko je od 1992. živio u Beogradu kod sina Milorada, koji je kao podoficir JNA u jesen 1991. i sam bio zarobljen od hrvatskih ZNG u kasarni u Virovitici i, nakon više od 60 dana provedenih u zarobljeništvu, razmjenjen.

Milenko je, iako je sve više poboljevao, često navraćao u Veritasove prostorije, raspitujući se ima li šta novo u krivičnom progonu ubica njegove žene i ostalih mještana. Pričao nam je da obilazi ženin grob u Markušici i spomenik, koji je 2006. opština Markušica, kojoj pripada i njegovo selo i u kojoj prevladava srpsko stanovništvo, podigla u centru  Karadžićeva za 14 stradalih mještana u jesen 1991, među kojima se nalazi i ime njegove supruge.

Zadnjih nekoliko godina Milenko nije navraćao u Veritas. Sjetio sam ga se na ovu godišnjicu zločina u Karadžićevu i okrenem beogradski telefonski broj koji nam je ostavio kao kontakt. Javila se njegova snaha, Miloradova žena, Mira, od koje i doznadoh da su joj i svekar i muž umrli, svekar još 2013. a muž u avgustu ove godine i oba su sahranjena na Bežanijskom groblju. Milorad je za života na nadgrobni spomenik pored očevog imena i slike stavio i majčino ime i sliku. Spor oko naknade štete sa državom Hrvatskom Milenko i Milorad su izgubili, a nisu saznali ni da je neko procesuiran za zločin u Karadžićevu.

Karadžićevo  se nekada zvalo Križevci u koje su nakon 1920. naseljeni srpski dobrovoljci “solunci“, koji su nakon Drugog svjetskog rata promijenili ime Križevci u Karadžićevo. U tom selu je, prema popisu stanovništva iz 1991, živjelo 411 žitelja, od toga 342 (83%) Srba, dok ih je, prema popisu iz 2011, živjelo ukupno 194, bez oznake nacionalne pripadnosti.

Na internetu naiđoh i na podatak da su nepoznati počinioci 2015. dva puta oštetili spomenik žrtvama u Karadžićevu. Na vrhu spomenika nalazi se pravoslavni krst a imena žrtava ispisana su ćirilicom.

 

 

 

 

 

facebooktwittergoogle_pluslinkedinmailfacebooktwittergoogle_pluslinkedinmail

Komentari su isključeni.