Na evidenciji “Veritasa” nalaze se imena 1.853 poginulih i nestalih Srba u toku i nakon akcije “Oluja”, od čega 1.202 civila
Nakon što su 31. jula u Zagrebu, SNS i agencija SENSE predstavili prezentaciju “Oluja u Hagu”, reagovao je istog dana američki advokat hrvatskog porekla Luka Mišetić, koji je pred Haškim tribunalom branio optuženog hrvatskog generala Antu Gotovinu, demantujući kroz sedam odgovora tvrdnje i stavove iznesene u toj prezentaciji.
Jedan od odgovora mu glasi: “Presudom (ICTY) je utvrđeno da je ukupno 44 civila ubijeno od strane hrvatskih snaga, a ne 320 kako je tvrdilo Tužilaštvo, a nije ni 600 kao što je tvrdio HHO, a pogotovo ne 2.000 kako tvrdi ‘Veritas’ i Savo Štrbac.”
A šta to tvrdi “Veritas”?
Na evidenciji “Veritasa” nalaze se imena 1.853 poginulih i nestalih Srba u toku i nakon akcije “Oluja”, od čega 1.202 (65 odsto) civila, od kojih su oko tri četvrtine bili stariji od 60 godina. Među žrtvama se nalazi 545 (29 odsto) žena, od kojih su oko četiri petine bile starije od 60 godina. Od ukupnog broja žrtava do sada je rasvetljena sudbina 1.002 osobe, dok se na evidenciji nestalih vodi još 851 osoba, od čega 614 civila, među kojima 310 žena.
Do kraja jula 2015, u organizaciji nadležnih institucija na području RH ekshumirani su posmrtni ostaci 914 osoba (867 iz grupnih grobnica i 47 iz pojedinačnih grobnica) od čega je identifikovan 621. Porodice su u sopstvenoj organizaciji pronašle, uglavnom u “vrtnim grobovima”, i sahranile posmrtne ostatke još 381 osobe. Na teritoriji BiH do kraja jula ekshumirani su i identifikovani posmrtni ostaci 62 žrtve akcije “Oluja”.
“Veritas” raspolaže sa još 270 poznatih grobnih mesta srpskih žrtava vezanih za akciju “Oluja”, a za najveći broj lokacija podaci su dobijeni upravo od hrvatske strane. Kada bi se ekshumirali posmrtni ostaci iz poznatih lokacija i identifikovali zajedno sa onih 293 ranije ekshumiranih, broj nestalih bi se smanjio na 288.
Zašto Mišetić i mnogi drugi Hrvati uporno i manijakalno pokušavaju umanjivati broj srpskih žrtava?
Sve da je tačno da je Haški tribunal utvrdio da su hrvatske snage ubile 44 civila, postavlja se pitanje šta je sa ostalima sa “Veritasovog” spiska?
Kao prvo, optužnice Haškog tužilaštva protiv hrvatskih generala su po prvobitnoj verziji prostorno obuhvaćale područje sektora Jug (Severnu Dalmaciju i Liku) a vremenski od jula do novembra 1995.
Haško tužilaštvo je, u julu 2006, po nalogu suda, “skratilo” optužnicu u predmetu “Gotovina i drugi”, na način da je odustalo od progona za dela počinjena nakon 30. septembra 1995, te za dela počinjena u šest od 20 opština obuhvaćenih prvobitnom optužnicom (ispale su opštine Kijeva, Lovinca, Polače, Smilčića, Titove Korenice i Udbine). Dakle, zločini nad Srbima počinjeni na području gore pomenutih opština kao i celi sektor Sever (Banija i Kordun sa ukupno 703 žrtve), područje BiH (87) i RH (7) nisu ni bili razmatrani na glavnom pretresu. A sa relevantnog područja nisu razmatrani ni zločini počinjeni nakon 31. septembra, iako ih je bilo sve do kraja 1998.
Drugo pitanje je ko pobi one preko broja 44?
Ako ih nisu pobili pripadnici HV, mogli si ih pobiti paramilitarne grupe. A ako nisu ni oni, mogli su ih pobiti Srbi ili su mogli izvršiti suicid. Naravno, da smo i to istraživali i evo rezultata: stradalih od neprijateljske strane (direktne žrtve) evidentirano je 1.716 lica (93 odsto), od toga 639 (37 odsto) uniformisanih lica i 1.077 (63 odsto) civila. Od strane hrvatskih snaga (vojska, policija, paramilitarne grupe), stradalo ih 1.665 (97 odsto od ukupno stradalih od neprijateljske strane), dok su ostali (17) stradali od HVO (1), ABiH (33) i od neidentifikovane ili kombinovane tri neprijateljske strane.
Žrtava akcije “Oluja” na srpskoj strani koje se ne mogu pripisati direktno bilo kojoj neprijateljskoj strani (indirektne žrtve), evidentirano je ukupno 137 lica (7 odsto), od toga 12 uniformisanih lica i 125 civila. Uniformisana lica stradala su na sledeće načine: ubistvima (1), samoubistvo (1), u saobraćaju (3), “prirodnom smrću” (4), u bolnicama (1) i pod nepoznatim uzrokom smrti (2). Civilna lica su uglavnom smrtno stradala u izbegličkim kolonama izazvanim akcijom “Oluja”: “prirodnom smrću” (83), samoubistvo (6), umrlo u bolnicama (20), ubistvo (1), ubistvo iz nehata (1), u saobraćaju (4), na druge načine (8).
Upoređujući žrtve “Oluje” sa ukupnim srpskim žrtvama rata, proizilazi da je u akciji “Oluja” stradalo 28 procenata više civila, odnosno 15 procenata više žena, te da je za 28 procenata stradalo više civila u dobi preko 60 godina. Odnos gornjih brojki pokazuje da su najranjivija grupa bili starci i žene, što najbolje ilustruje karakter hrvatske akcije pod kodnim nazivom “Oluja”.
Elementarna pristojnost svakog čoveka zahteva makar neki vid empatije sa žrtvama i njihovim porodicama, a kod pomenutog advokata i njemu sličnih očito da nema ni pristojnosti, ni empatije za srpske žrtve.
