Tekst je objavljen 9. septembra 0.g. u štampanom izdanju Večernjih novosti pod istim naslovom
Sahrani Marka Ivkovića (25), koji je 21. novembra ove godine, kao pripadnik srpske navijačke grupe Delije, u Istanbulu ubijen nožem u leđa, pored nekoliko hiljada Zvezdinih navijača, prisustvovali su i mnogi Benkovčani, njegovi prvi sugrađani i ljudi sa kojima je avgusta 95. u izbjegličkoj koloni stigao u Srbiju. I dok je horsko pjevanje himne zvezdinih navijača “Dobro znaj” ledila krv u žilama prisutnima, Benkovčani su ćuteći oplakivali svoje dijete i dijelili bol sa njegovom majkom Rosom, kojoj ovo nije prvi gubitak.
Srpski mediji su od Markovih biografskih podataka isticali da je rođen u Zadru i da mu je otac stradao u ratu, a hrvatski da su mu oca Zvonka ubili pripadnici krajiške vojske samo zato što je bio hrvatske nacionalnosti i da je za njegovo ubistvo u odsustvu optužen Petar Dobrić. Neki hrvatski mediji su prenosili izjavu jednog Zvonkovog kolege i prijatelja njegove porodice, da je ubica Branimir Punoš, koji je robijao zbog ubistva legendarnog direktora benkovačke gimnazije i predsjednika opštine Zdravka Kneževića, koje se desilo 1981.
Šta je od toga istina?
Benkovac je 91. imao oko 3.800 stanovnika, od čega su petina bili Hrvati a ostali uglavnom Srbi, i svi smo se međusobno poznavali. Markov otac Zvonko bio je dipl. ing. geodezije i radio je u katastru, dok mu je majka Rosa bila agronom i radila je kao vinolog u lokalnoj vinariji. Zbog nerada porodilišta u Benkovcu, Rosa je te 1989. Marka rodila u Zadru. Bilo je to vrijeme kada su se ljudi cijenili po poštenju, stručnosti i marljivosti, a sve te atribute posjedovali su i Markovi roditelji.
Sa raspadom zajedničke države, početkom devedesetih, koja je popucala po nacionalnim šavovima, došla su neka zla vremena kada je za mnoge najvažnija ljudska osobina postala nacionalna pripadnost. Ali ne i za Zvonka, koji je sa porodicom nastavio da živi i radi u Benkovcu, iako je ovo mjesto ostalo u RSK. Zvonko je rodom iz Dobropoljaca, sela u benkovačkom dijelu Bukovice, gdje su mu živjeli roditelji. To selo je po popisu iz 91. imalo 494 žitelja, od čega 18 Hrvata, svi sa prezimenom Ivković, i bilo je daleko od linije fronta. Zvonko je redovno obilazio svoje roditelje i pomagao im u obrađivanju imanja. A onda je u tom selu, u septembru 92., ubijen Mirko Ivković (60), a mjesec dana kasnije ubijen je i bračni par takođe Ivković, Tomo (56) i Stevanija (53), inače Srpkinja iz susjednog sela Bjelina, djevojačkog prezimena Mrkela. Policija nije uspjevala da otkrije ubicu, valjda i zbog toga što nije bilo motiva za ubistvo tih mirnih i krajiškim vlastima lojalnih ljudi.
Da bi spriječili ubistva preostalih Ivkovića od pomahnitalog ubice (a) , benkovački opštinski štab TO, u dogovoru sa Zvonkom, u novembru organizuje lov na dobropoljačkim lovištima i ručak kod Zvonkovih roditelja. U lovu i na ručku učestvovalo je desetak viđenijih Benkovčana, među kojima je bilo advokata, sudija, tužilaca, profesora, inženjera…, koji su svojim prisustvom na ručku kod Ivkovića trebali pokazati ubici (ama) da se kani daljnjih ubijanja jer su Ivkovići ravnopravni građani Krajine. Nažalost, ni to nije pomoglo. Samo nekoliko dana poslije lova i ručka, ubijen je i Zvonko. Ubica je iz nekog karabina, skriven iza suvozida pucao u Zvonka dok je ovaj sa traktorom orao očevu zemlju. Pogođen je sa dva metka u leđa. Jedan mještanin Srbin kolima ga je odvezao u kninsku bolnicu, u kojoj je dva dana kasnije umro od iskrvarenja. Sahranjen je na katoličkom groblju u Benkovcu uz prisustvo skoro svih Benkovčana.
Usljedila je opsežna policijska i sudska istraga. Na licu mjesta nisu pronađene ni čaure ni bilo kakvi drugi materijalni dokazi koji bi pomogli u otkrivanju ubice. Ipak je uhapšen mještanin Petar Dobrić (60) koji se, po kazivanju nekih svjedoka, muvao u blizini mjesta ubistva. Ubistvo nije priznao, pa je, nakon nekoliko mjeseci provedenih u kninskom zatvoru, pušten da se brani sa slobode. U februaru 93. ubijen je i Ante Ivković (82). Ni njegove ubice nisu otkrivene do pada Krajine. Dobropoljčani nisu povjerovali da je Zvonka ubio Petar Dobrić, koji je prije tri-četiri godine umro u Pančevu, gdje je i sahranjen. U februaru 93. pod nerazjašnjenim okolnostima nestao je i već pomenuti Branimir Punoš, dobropoljački Srbin, koji se nakon deset godina provedenih u zatvoru vratio u selo. Njegovi posmrtni ostaci pronađeni su u septembru iste godine na drugom kraju benkovačke opštine, bliže frontu, ali na teritoriji pod kontrolom krajiških vlasti. U aprilu je Antina žena Manda (79) pronađena obješena u nekoj ogradi, ali nije utvrđeno da li je u pitanju suicid ili ubistvo.
U avgustu 95., u akciji “Oluja”, dobropoljački Srbi krenuli su u egzodus. U toj akciji ubijeno je četvero Srba: Lazar Dobrić (oko 80), Petrovka Kužet (41), Petar Šaponja (71) i Branimirova majka Punoš Draginja (67). Ni za njihova ubistva još niko nije osuđen.
U Dobropoljcima je, po popisi iz 2011., živjelo ukupno 29 žitelja, od toga 6 Ivkovića.
Poslije “Oluje” Zvonkovi roditelji prenijeli su njegove posmrtne ostatke u porodičnu grobnicu u selu Rodaljice, u kojoj sada zajedno počivaju. Marko je sahranjen 24. novembra ove godine, samo dan prije nego mu je otac prije 22 godine podlegao povredama. Markova majka Rosa u “Oluji” je izgubila i brata Boška Ugrčića (45), iz Ivoševaca, inače krajiškog vojnika. Vraćajući se sa Markove sahrane čuo sam Benkovčanku koja reče “Jadna Rosa, onaj koji je kleo, zaista se nije odmarao”.
30.11.2014.
Savo Štrbac
