Ovo što radi HKV je nastavak revizije istorije i rehabilitacija ustaštva
Na sajtu (www.hakave.org) Hrvatskog kulturnog veća iz Zagreba (HKV) postavljen je 6. avgusta poziv na naučni skup koji će se povodom Sveevropskog dana sećanja na žrtve svih totalitarnih i autoritarnih režima 20. veka održati 23. (dan sećanja), 25. i 26. avgusta ove godine na temu “Dečji dom za ratnu siročad u Jastrebarskom, 1941-1947”.
Slučaj je hteo da sam pre mesec dana bio promoter knjige – recitala dr Vjere Rašković Zec (sestre akademika Jovana Raškovića) “Latice jednog cvijeta”, posvećene upravo stradanju kozaračke dece u koncentracionom logoru u Jastrebarskom, u kojoj autorka na osnovu dugogodišnjeg ličnog istraživanja, što podrazumeva i razgovore sa bivšom decom logorašima, opisuje “mučeništvo malih zatočenika i o plemenitom podvigu jedne divne žene – Diane (Obexer) Budisavljević” (citat iz recenzije) u tom jedinstvenom logoru za decu u Drugom svetskom ratu.
U prvi mah nisam ni pomislio da pomenuta knjiga i naučni skup govore o istoj ustanovi.
No, pročitavši pozivno pismo HKV i priloženi tekst-intervju “Ante Beljo: Istina i monstruozne laži o Dečjem domu za ratnu siročad u Jastrebarskom 1941-1945.” od 9. avgusta, postalo mi je jasno da je “koncentracioni logor za decu” “evoluirao” u “dečji dom za ratnu siročad”.
Naime, u pozivnom pismu se navodi da je ova tema odabrana “u svrhu utvrđivanja istine o ratnim stradanjima ove najnemoćnije, pa ujedno i najugroženije kategorije ratnih stradalnika, istine o brizi o njima onih koji su u njoj sudelovali, a na poseban način slovenačkih i hrvatskih časnih sestara milosrdnica i slovenačkih sveštenika lazarista koji su vodili brigu o župi Jastrebarsko i dečjem prihvatilištu”.
A tu “istinu” u pomenutom intervjuu iznosi izvjesni Ante Beljo, član Upravnog odbora HKV i “koordinator projekta”. Evo nekih naglasaka iz tog intervjua:
Na Kozari su partizani i četnici do kraja 1941. zajedno ratovali protiv NDH, ali je među njima početkom 1942. došlo do otvorenog rata koji je rezultirao paljenjem sela koja su podržavala četnike i proterivanjem njihova stanovništva; deca iz zapaljenih sela završila su u šumskim zbegovima koji su trajali mesecima, od kojih je veliki broj zbrinut najpre u Jasenovcu i Gradiški, odakle su, njih “između tri i po do četiri hiljade, a možda i više”, krajem jula i početkom avgusta 1942. stigli u “dom za siročad u Jastrebarskom”; siročad je bila jako neishranjena i bolovali su od raznih bolesti, poput tifusa, pa im je trebalo posvetiti veliku negu; u Jastrebarskom su časne sestre počele lečiti tu decu i na kraju je samo oko 17 odsto te dece umrlo, dok je ostatak od tog velikog broja kojeg su one primile bio spasen.
Partizani sa Korduna i Kozare 26. avgusta 1942. godine provaljuju u dom u Jastrebarskom i izvode oko tri i po hiljade dece s Kozare, od kojih uzimaju stariju mušku decu u dobi između 10 i 12 godina, a mlađu ostavljaju po šumama, pa su ih seljaci kasnije ponovo vratili na brigu časnim sestrama; mnoga od njih bila su udomljena kod porodica u Hrvatskoj, koje su ih i školovale, od kojih veliki broj i danas živi po čitavoj Hrvatskoj, dok su oni koje su odveli partizani ginuli kao partizanski bombaši, a preživeli su bili “pratioci” Hrvatima vraćenim sa Blajburga.
Grupe takozvanih antifašista svake godine tamo organizuju komemoraciju za tu stradalu decu uz navođenje istih laži koje su navodili krajem 1945/'46, što je “jednostavno strašno slušati nakon toliko vremena, uz brojnu literaturu, i stvarnu istinu o tim događajima”. Zato su, objašnjava Beljo, odlučili ove godine, “baš na dan evropskog sećanja na sve žrtve totalitarizma, jer ovde se radi o totalitarizmu i fašizmu, nemačkom nacizmu, te komunističkim zločinima koji su sabrani i načinjeni nad tom nevinom decom na štetu hrvatskog naroda i časnih sestara”, održati jedan ovakav naučni skup na kome bi se ova tematika svestranije obradila i štampala u zborniku koji HKV namerava izdati pre iduće 75-godišnjice.
Ovo što radi HKV je nastavak revizije istorije i rehabilitacija ustaštva i NDH u doslovnom smislu značenja tih pojmova, iza koje stoje ugledni naučni, društveni, kulturni i crkveni delatnici poznati i u Hrvatskoj i van nje, koji nesporno imaju veliki uticaj na hrvatsko “pučanstvo”. Ono što nas Srbe iz Hrvatske i bivše RSK, ali i Srbe generalno i državu Srbiju kao maticu, treba brinuti, jesu vrlo izgledne posledice ovakvih “istina” koje se neminovno prepliću sa današnjim odnosom hrvatske države prema Srbima jer opravdavaju sve zločine počinjene nad njima i za vrijeme NDH i u takozvanom domovinskom ratu devedesetih. Ako im se ne suprotstavimo argumentovanom istinom i na vreme, mogli bi u tome i uspeti.
