Hrvatski piloti su jasno mogli da vide da se radi o civilima, a ne vojsci. Ipak, oni su ispalili nekoliko projektila i ubili četvoro dece, petoro sredovečnih i starijih lica i jednu devojku, a teško ranili preko 50 ljudi, mahom dece. Mnogi su ostali invalidi.
* 24 godine od Zločina na Petrovačkoj cesti
* Hrvatski piloti gađali kolone srpskih izbeglica
* Ubili 10 civila, među kojima četvoro dece
Pre 24 godine, 7. avgusta 1995. hrvatske vazduhoplovne snage raketama su gađale kolonu srpskih izbeglica koje su morale da napuste svoje domove zbog hrvatske akcije “Oluja”. Između Bosanskog Petrovca i Ključa usmrćeno je 10 nenaoružanih srpskih civila, a taj zločin je poznat kao Zločin na Petrovačkoj cesti.
Hrvatski piloti su jasno mogli da vide da se radi o civilima, a ne vojsci. Ipak, oni su ispalili nekoliko projektila i ubili četvoro dece, petoro sredovečnih i starijih lica i jednu devojku, a teško ranili preko 50 ljudi, mahom dece. Mnogi su ostali invalidi.
Poginuli su Darinka Drča (68) i njeni unuci Jovica Drča (6) i Mirjana Dubajić (21), brat i sestra Nevenka (11) i Žarko (9) Rajić, Krstan Vuković (44) i njegov sin Darko (13), Mika Kovačević (93), Branko Stjelja (72) i njegov sin Mirko (34).
Mirko Stjelja, koji je sa porodicom bio u “mercedesu” koji su granate pogodile, bukvalno je obezglavljen, dok je njegovom ocu Branku, kojeg su geleri pogodili u čelo, glava prepolovljena.
Mirkova supruga Vedrana je ranjena, a preminula je 20 dana kasnije nakon što se porodila u Srbiji. Ona se vodi kao indirektna žrtva.
Predsednik Dokumentaciono informacionog centra “Veritas” Savo Štrbac ističe kako su Hrvati gađali isključivo traktore i kamione, odnosno civile.
- 7. avgusta oko jedan sat popodne saznali smo da su nam hrvatski avioni na Petrovačkoj cesti tukli mesto Bravsko, da su nam tukli kolonu, da ima mrtvih i ranjenih. Kasnije smo saznali da je ubijeno 10 ljudi, od čega četvoro dece. Otac i sin iz sela Zagrada su stradali u mercedesu. Ispred njih je bila njihova robina, izranjavani. Ta žena čiji su muž i svekar ubijeni je posle nekoliko nedelja umrla na porođaju u Novom Sadu. Verovatno je sama povreda i taj stres što je videla muža obezglavljenog u automobilu koji gori kumovalo tome. Avion koji je bombardovao civile se posle vratio, ali nije ih opet bombardovao jer su rekli da je zadatak izvršen, da su pogodili nekakve tenkove, što nije tačno. Tukli su samo traktore i kamione – kaže Štrbac.
1995. godine krajiške Srbe je teška muka naterala da pođu istom cestom kao i njihovi preci 50 godina ranije. Naš pesnik Branko Ćopić opevao je stradanje Srba za vreme Drugog svetskog rata u svojoj pesmi “Petrovačka cesta”. Verovatno niko nije mogao da nasluti da će srpski narod proći istom krvavom cestom pola veka kasnije, poteran od istih zločinačkih ruku.
Ne samo da za ovaj zločin niko nije odgovarao, već se Hrvati ponose ovom zločinačkom akcijom. Tužilaštvo BiH, uprkos obećanjima, nije podnelo optužnicu.
U avgustu 2006. na mestu zločina podignut je drveni krst, od strane Porodica poginulih i nestalih RS. Godine 2010. Veritas pokrenuo je akciju i napravio mermerne ploče oko tog drvenog krsta, gde su bila ispisana imena žrtava, počinioci zločina i vreme događaja.
U noći između 3. i 4. jula 2011. godine nepoznati počinioci su srušili spomen-obeležije žrtvama na Petrovačkoj cesti.
Veritas pokreće, novembra 2010. godine akciju za prikupljanje sredstava za novi metalni krst. Za novi krst je angažovan i mladi arhitekta Marko Bilbija. Na zahtev Veritasa, pošta RS otvorila je na mesec dana telefon, preko kog je prikupljen veći deo sredstava za taj krst. Pored mesta pogibije na uzvišenju, otkriven je metalni (od rosvaja) spomenik visok 6,5 metara 7. avgusta 2011. Na spomeniku piše da ga podiže Veritas sa prijateljima.
Povezani tekstovi
