Meštani Osijeka i Istočne Slavonije sa bolom i setom sećaju se jeseni 1991. kada su mnogi Srbi ubijeni ili odvedeni u nepoznato samo zbog svoje “krive” nacionalne pripadnosti. Tog novembra i decembra 1991. tekle su reke krvi nedužno ubijenih Srba, a Dunav je bio prepun leševa prethodno mučenih i streljanih srpskih civila. Neke je reka dovela čak do Novog Sada, a oni drugi nikada nisu pronađeni.
Procenjuje se da je na području Osijeka ubijeno preko 160 civila srpske nacionalnosti. Ubistva i likvidacije su vršene u samom gradu, najčešće u okrilju noći, kada su srpski civili izvođeni iz kuća i skloništa te odvođeni u logore gde su mučeni i ubijani. U strogom centru grada je bilo formirano nekoliko logora pod direktnim zapovedništvom najviših hrvatskih generala i tu su vršena strahovita mučenja, silovanja i ubistva zarobljenih civila srpske, mađarske, jugoslovenske nacionalnosti kao i nekolicine lojalnih Hrvata. Osim grada Osijeka, srpski civili su masovno ubijani i u okolnim selima poput Čepina, Paulin Dvora, Divoša, Silaša, Spačve, Tenjskog Antunovca…
Srbi, meštani Divoša i Tenjskog Antunovca doživeli su pravi pakao tokom poslednjeg rata kada su ova sela bila okupirana od strane paravojnih hrvatskih formacija. Srbi su u tom periodu trpeli svakodnevna šikaniranja, zlostavljanja, mučenja, pljačke…živeli su doslovno kao u logoru! Najveći broj civila je ubijen pred sam ulazak pripadnika JNA koji su zaustavili hrvatski teror i makar na kratko doneli mir preostalom, porobljenom stanovništvu. Iako bi Srbi tih dana trebali da se sećaju kao dana oslobođenja kada su u njihove domove stigli mir i sloboda, meštani ipak više osećaju tugu i žalost zbog jezivih scena koje su zatekli po povratku iz izbeglištva. Masakrirana i poluzapaljena tela ubijenih staraca bila su rasuta svuda..sve je bilo opljačkano, porušeno, zapaljeno…
Zbog poraza na bojnom polju i vojnih gubitaka, hrvatski vojnici su odlučili da se osvete nad civilima i svoju “hrabrost” pokažu nad starim i nemoćnim bakama, nepokretnim i bolesnim starcima. Ubijali su šta su stigli a jezive scene nasilja zabeležile su čak i TV kamere i reporteri iz Beograda i Novog Sada neposredno po ulasku u ova sela.
Divoš je prema popisu iz 1991. bilo gotovo etnički čisto srpsko selo. U Tenjskom Antunovcu je prema popisu iz 1991. živelo preko 2000 Hrvata, 337 Srba, 106 Jugoslovena i 167 pripadnika ostalih manjina i neopredeljenih. Oba sela su okupirana od strane hrvatske vojske još u leto 1991. kada po meštane srpske, mađarske i nehrvatske nacionalnosti započinje pravi pakao!
U DIVOŠU NIKOGA NISU POŠTEDELI
U Divošu je na kućnom pragu zaklan civil Milenko Zgonjanin a njegovo masakrirano telo su snimile i kamere jugoslovenskih televizija. Milenko nije bio vojno sposoban i nije želeo da napušta selo nadajući se da mu niko neće nauditi. Međutim, ubijen je na vrlo svirep i okrutan način! Svedoci njegovog ubistva su bili Sava i Milan J. kojima je poručeno da napuste selo ili će proći isto kao Milenko, navodi se u izjavi njegovog sinovca u opisu postavljenog video snimka.
Nedužnog čoveka su hrvatski vojnici usmrtili sekirom, a pre likvidacije je strahovito mučen. Gotovo identičnu sudbinu je doživeo i civil Rodoljub Đaković, penzioner od 62 godine, koji je takođe masakriran.
U Divošu su okrutno ubijeni i meštani Zoran Gašparović (26), Zdravko Javor (24), Milan Milenković i Tihomir Ratković (23). Iako brojni dokazi postoje, iako su dostupna i svedočenja preživelih svedoka za masakr u Divošu još uvek niko od hrvatskih vojnika – što počinilaca, što naredbodavac nije odgovarao! Bivši pripadnik hrvatske jedinice “Kune” Mario Bošnjak 2012. je bio na informativnom razgovoru u Policijskoj stanici u Dalju, a prema nezvaničnim saznanjima, saslušavan je u vezi sa masovnom grobnicom u selu Divoš kod Osijeka, prenose agencije.
Direktor “Veritasa” Savo Štrbac rekao je da se na evidenciji Dokumentaciono-informacionog centra “Veritas” petorica Srba vode kao nestali u selu Divoš kod Osijeka 1991. godine od kojih većina do danas nije pronađena.
Štrbac je rekao da su 20. novembra 1991. godine pripadnici tadašnjeg hrvatskog Zbora narodne garde upali u selo Divoš kod Osijeka prilikom čega su ubili petoricu Srba – Tihomira Ratkovića, Zorana Gašparovića, Milenka Zgonjanina, Zdravka Javora i Rodoljuba Đakovića.
- U ovoj hidroforskoj kućici pretpostavljam da su mi oca zatvorili i zapalili s obzirom da je tu stolica, pretpostavljam da se tu sakrio i da su ga tu pronašli…na osnovu odjeće i na osnovu čizama..a kad smo mi stigli, našli smo ostatke tj. kosti što su ostale..tu je šešir, odjeća.. - ispričao je novinarima Miloš Đaković, sin ubijenog Rodoljuba, borac i patriota.
POVRATNICI U ANTUNOVAC ZATEKLI PRAVI UŽAS: MASAKRIRANA TELA, ZAPALJENE KUĆE…
Gotovo identičan masakr je počinjen i u Tenjskom Antunovcu gde su pripadnici hrvatskih paravojnih formacija neposredno pre bežanije izmasakrirali i poubijali sve što su stigli. U Tenjski Antunovac i Divoš odmah po oslobođenju ušli su reporteri Radio Televizije Novi Sad koji su tom prilikom saopštili:
“Od sveg stanovništva koje nije pravovremeno izbeglo, a reč je prvenstveno o starim i iznemoglim osobama, ustašku kamu u Antunovcu izbegao je samo jedan starac a u Divošu, čisto srpskom selu, nema preživelih. Ljudi se na svoja ognjišta vraćaju i pokušavaju organizovati kakav-takav život. Iz štaba teritotijalne odbrane apeluju da se građani bez obzira na nacionalnost, naravno svi oni koji nisu učestvovali u prolivanju krvi i zverstvima, vrate i obnove život u selu.”
- To je bila strava i užas šta su počinili. Sve su kuće popalili i oštetili, grafiti su svuda bili “Srbe na Vrbe”, “Osijek će vam biti novi Jasenovac”, “Metak za svakog Srbina”…to su ustaše ostavila prije nego što su pobjegli..sve što je bilo srpsko su poklali, nisu se sažalili ni na staro ni na nepokretno..čak su i lokalni Hrvati osuđivali krvavi zulum koju je hrvatska-ustaška vojska počinila u ovom selu i drugim mjestima. Da smo i mi ostali i nas bi tako poubijali, nego smo protjerani još na početku rata, prijetili su nam još u proljeće pa smo spakovali najosnovnije stvari i pobjegli. Hvala JNA što je oslobodila naše kuće - ispričala je davno meštanka Antunovca koja je zajedno sa vojskom ušla odmah po oslobođenju sela u svoj razrušeni dom.
Srpkinju Danicu Borotu hrvatski vojnici su ubili zajedno sa sinom Ilijom u njihovoj porodičnoj kući, a identičnu sudbinu doživeo je i Petar Milaković (67), penzioner, koji je mučki ubijen samo zbog svoje verske i nacionalne pripadnosti. Kuće Borote i Milakovića su opljačkane a potom demolirane i teško oštećene. Na kućnom pragu zaklani su i ubijeni Jovan Novaković (51), Stana Novaković (80) i njena sestra Inđija Plavšić (82). Stana i Inđija su bile bolesne i teško pokretne ali to nije sprečilo zlikovce da ih okrutno poubijaju. Ništa bolju sudbinu nije doživela ni starica Mitra Mačković (66), inače teško bolesna i gotovo nepokretna žena. Ovi nedužni civili bili su krivi samo zbog svoje srpske nacionalnosti i verske pripadnosti.
Za vreme rata u ovom selu je 8.10.1991. ubijen i civil Ljubomir Harambašić, penzioner od 62 godine a u leto 1991. nestao je sedamnaestogodišnji dečak Pero Milanković. Dana 25.11.1991. na uglu Ribarske i Štrosmajerove ulice u samom centru Osijeka, hrvatski ekstremisti su vatrenim oružjem usmrtili civila Zorana Golužu (26) iz Antunovca.
Na spisku žrtava je i Rusin Romko Olejar, čija majka već tri decenije bezuspešno traga za kostima sina kojeg su u Antunovcu oteli pa masakrirali hrvatski ekstremisti: Kako, nakon 20 godina i pored svih dokumenata, ne znam gde počivaju kosti moga sina? To je nepojmljivo! On nije bio nikakav političar ili dobrovoljac, on je bio ekonomista, radio je u Crvenki u šećerani… Običan čovek. Bio je rezervni kapetan, bio je mobilisan, naišao je na zasedu, uhvaćen je i odveden… Skoro će se napuniti 21 godina kako tragam za njim“, rekla je pre nekoliko godina Irina Olejar, majka ubijenog Romka, inače penzionisana učiteljica. Kako je navela, toliko je tučen da su mu sve kosti polomljene, što je potvrdio čovek koji ga je ispitivao, a streljan je u dvorištu policije, kod garaže.
- Kada smo saznali da je ubijen, muž je umro od tuge za par dana. Ja nastavljam i tražim posmrtne ostatke. Saznajem gde je sin pokopan sa još 53 pobijenih Srba, na Osječkom groblju, na Vinkovačkom putu. Dvadesetdevet godina tražim i čekam da sahranim jedinog sina, ispričala je Irina Olejar.
SRAMNE LAŽI HRVATA
Zločincima nije bilo dovoljno što su nedužne civile poubijali, a ostale trajno proterali sa njihovog ognjišta već su i u godinama nakon rata nastavili sa fasilfikovanjem činjenica i plasiranjem strašnih, neumesnih laži. Žrtve su tako i po drugi put ubijene i ponižene, a porodicama srpskih žrtava samo su “dosoljene” nikad zaceljene rane. Naime, pojedini hrvatski bezdušnici i trgovci ljudskom nesrećom izneli su laži kako su žrtve “greškom” poubijali pripadnici JNA, a kako su hrvatske paravojne formacije zapravo štitile srpske civile.
Ove izjave šokirale i duboko potresle sve proterane Srbe i preživele žrtve hrvatskog terora a naročito porodice i poznanike žrtava koje su ogorčene zbog tih besramnih laži. Šokantne izjave osudile su i organizacije koje se bave zaštitom ljudskih prava!
Ovo nije prva provokacija budući da je hrvatska vlast pre nekoliko godina u centru Osijeka podigla spomenik na koji su osim poginulih Hrvata uklesana i imena i više desetina srpskih civila koje su upravo poubijale paravojne hrvatske formacije – što po logorima i zatvorima, što bacanjem u Dunav. Na spomeniku su napisali kako su to žrtve “velikosrpske agresije”. Taj spomenik mržnje izazvao je veliki gnev među Osječkim Srbima ali njihovi predstavnici nisu učinili ništa da spreče tu sramotu i zaustave taj zločin nad humanitarnim pravom.
Ubice i zločinci slobodno šetaju Osijekom, Slavonijom i čitavom Hrvatskom, oslobođeni baš svake odgovornosti za monstruozne zločine počinjene nad Srbima. Zato nas i ne treba čuditi činjenica da fašisti pokušavaju svoje zločine pripisati drugoj strani i oprati svoje krvave ruke. Takva metodologija već je viđena i u slučaju Jasenovca, Stare Gradiške, Prebilovaca, Vukovara, Oluje, Ahmića koji se konstantno negiraju i opravdavaju od strane hrvatske vlasti, ma ko god se nalazio na vrhu…na te hrvatske laži više niko i ne obraća pažnju jer su laž i mržnja za njihove ratnohuškačke medije jedini jezik koji razumeju.
Srpski narod ima moralnu obavezu da podigne spomen obeležje u znak sećanja na 160 ubijenih Osječkih Srba civila, te jednom godišnje održi komemoraciju za sve ubijene i nestale.
Korišćeni izvori:
Glas Srpske: Osijek – Mario Bošnjak saslušan u vezi sa masovnom grobnicom u Divošu
Youtube: “Slavonija, Osijek, Divoš Dec 1991” - https://www.youtube.com/watch?v=QFwW6_Gtmb8
Povezani tekstovi
