Kroz logor Lora u Splitu prošlo je najmanje 1.005 zarobljenika, mahom Srba
ŽUPANIJSKI sud u Splitu nedavno je utvrdio nepravosnažne zatvorske kazne trojici bivših hrvatskih vojnih policajaca za zločin nad ratnim zarobljenicima u slučaju “Lora 2”, te im je s kaznama iz slučaja “Lora 1” – ratni zločin protiv civila – izrekao jedinstvene kazne od osam do 10 godina zatvora. Ova presuda, iako nepravosnažna, izazvala je burne i oprečne reakcije u regionu.
Podsetimo se, šta je Lora?
Lora je u vreme SFRJ bila čuvena ratna luka u Splitu. Nakon što je hrvatska vojska, početkom 1992. preuzela taj objekat, pretvorila ga je u logor za masovno, sistematsko i neprestano sadističko iživljavanje nad zatvorenicima drugih nacija, najviše srpske. Tu su dovođeni zarobljeni civili i vojnici s područja BiH, ali i srpski civili iz Splita i okolnih mesta, a u manjem broju i zarobljeni vojnici i civili sa područja bivše RSK. Logor je, pod nazivom “konačište za zarobljenike” bio u funkciji sve do avgusta 1997. godine. Za postojanje ovog logora znale su sve vojne, policijske i političke strukture u Hrvatskoj na svim nivoima.
Prema službenim hrvatskim podacima, kroz njega je prošlo 1.005 zarobljenika, a prema istraživanjima nekih NVO, bilo ih je daleko više, pošto oni koji su bili određeni za likvidacije nisu ni uvođeni u protokole. U ovom logoru je, takođe prema istraživanju NVO, likvidirano najmanje 70 lica, ali tela većine njih još nisu pronađena.
Nakon dugogodišnje istrage, u kojoj je i “Veritas” imao značajnu ulogu, Županijsko državno tužilaštvo u Splitu u martu 2002. podiglo je optužnicu protiv osam lica zbog krivičnog dela ratnog zločina nad civilnim stanovništvom srpske nacionalnosti. Na prvom, farsičnom, suđenju, svi optuženici su bili oslobođeni optužbe, a presudu je ukinuo VSH i vratio prvostepenom sudu na ponovni postupak.
Nakon ponovljenog postupka, splitski Županijski sud je, u martu 2006, svu osmoricu optuženih oglasio krivima: zapovednik “Lore” Tomo Dujić i njegov zamenik Tonči Vrkić, osuđeni su na po osam i po godina zatvora; ostali optuženi, pripadnici interventnog voda i stražari, Anđelko Botić, Ante Gudić, Emilio Bungur, Miljenko Bajić i Josip Bikić, na po šest i Davor Banić na sedam godina zatvora.
Osuđeni su za smrt civila Nenada Kneževića i Gojka Bulovića, te zlostavljanje, premlaćivanje, iživljavanje, spajanje na struju još osam oštećenih. Objavi presude nisu prisustvovali Dujić, Bajić, Bikić i Bungur, pošto su bili u bekstvu. VSH je, početkom februara 2007, potvrdio tu presudu u celosti. Od 2009. do 2012. godine sproveden je obnovljeni postupak protiv Bikića i Bajića, i izrečene su im kazne od četiri i četiri i po godine zatvora.
Županijsko državno odvjetništvo u Splitu, u decembru 2008. ponovo je optužilo Dujića, Vrkića, Bungura, Gudića i Botića i zbog ratnog zločina nad ratnim zarobljenicima.
Dujiću i Bunguru, kojima je u prvom postupku suđeno u odsustvu, sudi se u odvojenom postupku i za “Loru 1” i za “Loru 2”.
Nakon objave presude za “Loru 2”, predsednik pretresnog veća je naveo da je Vrkić s Dujićem dopuštao stražarima, dok su Gudić i Botić, zajedno s Bungurom, sami učestvovali u zlostavljanju zarobljenika u bloku C, gde su se nalazili neevidentirani ratni zarobljenici, pobrojivši više od 30 imena osoba koje su bile zarobljene u “Lori” i koje su imale fizičke i psihičke posledice od boravka u tom zloglasnom bloku.
Od povreda su nabrojane razderotine, lomovi, prostrelne rane te psihičke traume nastale od udaraca šakama, nogama, bezbol palicama, štipaljkama spojenim na induktorski telefon kao i vatrenim oružjem. Kao posebno ponižavajući postupak istakao je prisiljavanje na bludne radnje i lajanje iz kućice za pse. Od posledica zlostavljanja preminuli su Dušan Jelić, Bojan Vesović i Vlade Savić, čiji ostaci su zakopani na groblju u Livnu i kasnije premešteni na pravoslavno groblje u Tomislavgradu.
Za “Loru 2”, Vrkić je osuđen na šest, a Gudić i Botić na po četiri godine zatvora. S obzirom na to da su već pravosnažno osuđeni na zatvorske kazne u slučaju “Lora 1”, a kako su zlostavljanja u oba slučaja počinili u istom razdoblju i pre odlaska na odsluženje prve kazne, veće im je izreklo jedinstvene kazne, prvom od deset, a drugom i trećem po osam godina zatvora. Pošto su sva trojica već izdržali kazne iz prethodne presude, a one premašuju dve trećine jedinstvene kazne, sva je prilika da više neće ni ići u zatvor, jer bi za ostatak mogli biti pomilovani.
Sve da je pravno moguće objedinjavanje kazni za prvi i drugi slučaj, smatram da su i pojedinačne i jedinstvene kazna svoj trojici optuženika neadekvatne stravičnim zločinima, koji su opisani u obe presude. Posebno kada se uporede sa mnogo višim kaznama, koje hrvatski sudovi izriču Srbima i pripadnicima bivše JNA za mnogo blaže posledice.
