6.11.11. Kijani, opština Gračac
Po popisu stanovništva u RH iz 1991., u selu je živjelo 222 žitelja: 217 (97,75%) Srba, 1 (0,45%) Jugoslovena i 4 (1,80%) ostalih.
Dana 04.08.1995. godine u selo je ušli pripadnici HV i ubili 14 civila, koliko su ih i zatekli u selu, a selo je porušeno i popaljeno.
ŽRTVE: 1. Blanuša Sava (1920); 2. Bolta Dane (1900); 3. Jelača Branko (1929); 4. Jelača Marija (1913); 5. Jelača Milica (1925); 6. Jelača Smiljana (1915); 7. Kesić Dušan (1939); 8. Kolundžija Mileva (1925); 9. Sovilj Radomir (1952); 10. Sovilj Mira (1950); 11. Sovilj Vlade (1931); 12. Sovilj Danica (1932); 13. Sovilj Mara (1923); 14. Surla Ana (1945) Prosječna starost žrtava iznosi 66,5 godina.
Leševi 9 lica su do sada identifikovani, a radi se o: Bolta Dani; Jelača Milici, te njenoj kćeri Surla Ani; Kesić Dušanu; Sovilj Vladi; Sovilj Danici; Sovilj Radomiru i njegovoj sestri Sovilj Miri, svi ekshumirani sa groblja u Gračacu, dok je Sovilj Mara, majka od Radomira i Mire ekshumirana iz pojedinačnog grobnog mjesta u Kijanima.
Izvor Veritasovih saznanja su članovi porodica stradalih: Bolta Nikola sin Bolta Dane; Jelača Dušan sin Jelača Marije; Jelača Dane bratić Jelača Smiljane; Jelača Milenko sin Jelača Milice i brat Surla Ane; Jelača Branko sin Jelača Branka; Kesić Milorad sin Kesić Dušana; Sovilj Mile sin Sovilj Vlade i Sovilj Nikola, brat Sovilj Radomira i Mire i sin Sovilj Mare.
Događaj obuhvaćen konačnom optužnicom u predmetu Oluja
Po popisu stanovništva u RH iz 2011. godine, u ovom selu je živjelo 56 žitelja.
8. Moj angažman u komisijama za razmjene zarobljenika
8.1. Sve dok je na području Hrvatske i RSK bila JNA (do 19. maja 1992. godine) uporedo su, nekad zajedno, a nekada odvojeno, razmjene obavljale i civilne i vojne komisije. Neke su razmjene organizovane ad hoc na najvišem državnom nivou.
Pošto sam kao advokat, u julu 1991., organizovao i realizovao prvu veću razmjenu uhapšenika između hrvatske i srpske strane, vrlo često sam bio pozivan da pomognem i savjetima i direktnim učešćem u radu svih tih komisija.
Kada su, 6. jula 1993. godine, osnivane Republička i Oblasne komisije za razmjene zarobljenika u RSK, prestale su sa radom sve ostale, i civilne i vojne, komisije na području RSK.
8.2. Kao predsjednik Komisije Vlade RSK za razmjene zarobljenika od njenog osnivanja, usko sam sarađivao i sa Komisijom Vlade SRJ za humanitarna pitanja i nestala lica i Državnom komisijom Republike Srpske za razmjene zarobljenika, koje su u međuvremenu takođe formirane. Ove komisije su često nastupale zajedno kao “Srpski blok” na sastancima sa komisijama RH, HVO ili sa komisijom FBiH. Saradnja komisija iz “Srpkog bloka” nastavljena je sve do pada RSK.
8.3. Po Sporazumu o saradnji i traženju nestalih lica, kojeg su u Dejtonu dana 17.11.1995. godine potpisali ministri za inostrane poslove SRJ i RH, te Protokola o saradnji između Komisja Vlade SRJ za humanitarna pitanja i nestala lica i komisije Vlade RH za zatočene i nestale osobe, kojeg su 17. aprila 1996. godine u Zagrebu potpisali predsjednici komisija SRJ i RH, brigu o nestalim i zarobljenim Srbima iz Hrvatske i RSK preuzela je Komisija SRJ, odnosno kasnije Komisija Vlade Srbije za nestala lica.
8.4. Odmah po dolasku u Beograd nastavio sam saradnju sa Komisijom Savezne vlade SRJ za humanitarna pitanja i nestala lica tako što sam kao ekspert za RH i RSK bio uključen u sve faze rada komisije, počev od prikupljanja podataka i informacija o zarobljenim i nestalim Srbima (ali i o licima sa potražnih lista drugih strana) do prisustvovanja na pregovorima sa svim komisijama iz regiona i aktivnog učestvovanja u samim razmjenama.
8.5. Učestvovao sam i na nekim sastancima na kojima je hrvatska komisija srpskoj predavala dokumentaciju o poginulim u akcijama „Bljesak“ i „Oluja“.
Dana 20. i 21. avgusta 1996. godine na sastanku u Zagrebu Komisija Vlade RH za zatočene i nestale, predala je Komisiji Vlade SRJ za humanitarna pitanja i nestala lica dokumenat pod nazivom „Spisak identifikovanih lica stradalih u ’Bljesku’“ (79 imena) i „Spisak identifikovanih lica stradalih u akciji ’Oluja’“ (163 imena).
Dana 06. i 07. marta 1997. godine Komisija Vlade RH za zatočene i nestale osobe predala je Komisiji Vlade SRJ za humanitarna pitanja i nestala lica dokumenat pod nazivom „Osobe poginule u vojno redarstvenoj akciji ’Oluja’ sa mjestom pokopa posmrtnih ostataka“ na kojem je navedeno 788 grobnih mjesta, od čega su identifikovana 163 lica, a ostali su bili označeni kao NN (nepoznat), pokopani na raznim lokacijama. Na istom sastanku od hrvatske strane srpska strana preuzela je i dokumenat pod nazivom „Osobe poginule u vojno redarstvenoj ackiji ’Bljesak’ s mjestom pokopa posmrtnih ostataka“ na kojem je navedeno 168 grobnih mjesta, od čega je identifikovanih 79 lica, a ostali su bili označeni kao NN (nepoznat).
8.6. U toku 1997. i 1998. godine, na više sastanaka hrvatska strana je srpskoj predala ukupno 669 protokola neidentifikovanih leševa iz „Oluje“ (580) i za „Bljesak“ (98) protokola.
Potpuni protokoli sadržavali su: fotografiju leša, otisk prsta ili prstiju, podatke o identitetu, statusu, spolu, mjestu i vremenu pronalaska, opis obuće, odjeće i ličnih stvari, te mjestu ukopa leša.
U nekim (nepotpunim) protokolima nedostajali su fotografije (35), otisci prstiju (523 iz „Oluje“ i 69 iz „Bljeska“), rijetki su bili oni u kojima su se nalazili opisi ličnih stvari, a opisi odjeće i obuće bili su vrlo oskudni.
Struktura poginulih iz „Oluje“, prema oznakama u protokolima, izgledala je ovako: civila = 231, vojnika = 317, milicionera = 3 i NN = 29; žena = 95, muškaraca = 460 i NN = 25.
Povezani tekstovi
